Γεια σας
Ο τίτλος που διάλεξα ίσως να ξενίσει μερικούς. Ίσως στην πορεία να γράψω και κάποια φράση "ακατάλληλη διά ανηλίκους" μόνο και μόνο για να δώσω έμφαση στα όσα θα πω. Ζητώ προκαταβολικά τη συγγνώμη σας. Αφορμή για τα παρακάτω γραφόμενα είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πάρα πολύ και από ότι διαπιστώνω με χαρά, απασχολεί και εσάς με πληθώρα μηνυμάτων που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ. Αναφέρομαι στο θέμα-πρόβλημα των σκουπιδιών. Αφήνω λοιπόν τους προλόγους και μπαίνω στο κυρίως θέμα.
Ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων είναι κάτι πολύ όμορφο. Το πάθος που νοιώθει κανείς όταν είναι ερωτευμένος/η δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο. Δυστυχώς όμως ακόμα και αυτό (ιδιαίτερα αυτό) έγινε αντικείμενο εγκμετάλευσης από την περίφημη - κατ' όνομα μόνο - "επιστήμη" του marketing. Έτσι προβλήθηκε όσο το δυνατόν το ανθρώπινο σώμα ως αντικείμενο, θεοποιήθηκε το "αψεγάδιαστο" και οι τεχνικές προώθησης (άχρηστων τις περισσότερες φορές) προϊόντων ταυτίστηκαν με τον επαναπροσδιορισμό του "σέξυ". Για παράδειγμα αν κυκλοφορείς με το τάδε κινητό είσαι σέξυ, το ίδιο αν πίνεις τον τάδε καφέ στο τάδε ποτήρι, αν φοράς το τάδε ρούχο, αν οδηγάς το τάδε αυτοκίνητο. Κάποτε λοιπόν ο έρωτας χρειαζόταν μόνο δύο για να ολοκληρωθεί. Τώρα υπάρχουν κι "άλλοι" που μπαίνουν ανάμεσα στους δύο (όχι δεν μιλάω για κανενός είδους "όργιο", τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ίσως φανταστούν κάποιοι). Το θέμα μας εδώ είναι που καταλήγουν αυτοί οι "άλλοι" όταν ο έρωτας...ολοκληρώνεται.
Ας θυμηθούμε λοιπόν - εμείς οι λίγο πιο μεγάλοι - τι κάναμε στα 20 μας. Κρατούσαμε το έτερόν μας ήμιση από το χέρι και διαλέγαμε ένα ρομαντικό σημείο. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι "αναστέναζαν" πάρκα και παραλίες. Φτάναμε πολλές φορές στα σημεία αυτά χρησιμοποιώντας το λεωφορείο και τα πόδια μας. Σημασία είχαμε "εμείς" και όχι "αυτό" που μας πήγαινε εκεί, ούτε "αυτά" που είχαμε μαζί μας. Τι γίνεται όμως σήμερα; Παίρνω ένα συγκεκριμένο σημείο από το οποίο πέρασα φέτος το καλοκαίρι και συνεχίζω τις σκέψεις μου.
Ο κόλπος της Γέρας στη Μυτιλήνη είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Με θάλασσα ήρεμη ακόμα και όταν σε όλο το υπόλοιπο νησί λυσσομανούν οι αέρηδες και τα κύματα σκάνε με ορμή στις παραλίες. Οι παραλίες στον κόλπο της Γέρας είναι "πρωτόγονες". Στενές με πέτρες έχοντας δίπλα τους δεντράκια που ρίχνουν τη σκιά τους. Δεν υπάρχουν ξαπλώστρες, ομπρέλλες, καντίνες, ηχεία και άλλες παρόμοιες ανέσεις. Πήγα λοιπόν φέτος - μία και μοναδική φορά - να κάνω το μπάνιο μου στον κόλπο της Γέρας. Η πρόσβαση δύσκολη, έχοντας οικογένεια χρειάζεσαι αυτοκίνητο μέχρι ένα σημείο και στη συνέχεια περπατάς για να φτάσεις στην παραλία. Εκεί όμως σε περιμένει το ΧΑΟΣ που δεν περίμενες με τίποτα να συναντήσεις. Κάτω στο χώμα άφθονες χθεσινοβραδυνές "ροδιές", δείγμα της χαράς που ένοιωσε ο οδηγός του αυτοκινήτου που τις δημιούργησε μετά το "σκοράρισμα" που πέτυχε. Στο μονοπάτι πεταμένα μπουκάλια νερού και αναψυκτικών μαζί με άδεια κουτάκια προφυλακτικών. Λίγο πιο κάτω σκισμένα τα ασημένια σακουλάκια που τα περιέχουν. Στην ίδια την παραλία άφθονα τα άδεια μπουκαλάκια από το νερόπλυμα που λέγεται "φραπόγαλο", μαζί με τα μπουκαλάκια του αεριούχου ποτού με "ελάχιστο αλκοόλ". Συχνά και περισσότερο από ελάχιστο. Δίπλα από όλα αυτά τα ίδια τα προφυλακτικά που τα κουτιά που τα περιείχαν "κείτωνται" άδεια μερικά μέτρα παραπάνω. Πάνω στο δέντρο μια χειρόγραφη επιγραφή, κολλημένη με πινέζες: ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΜΑΖΕΥΕΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Τα γουρούνια δεν μάζεψαν όμως ποτέ τα σκουπίδια. Άλλωστε αυτό που είχε σημασία ήταν το "σκοράρισμα". Ο εντυπωσιασμός του...τέρματος στο οποίο έγινε το σκοράρισμα με τις άριστες οδηγικές ικανότητες που αποδεικνύουν τα "παντηλίκια" μέσα στο χώμα. Η απόδειξη του "αντρισμού" μέσω της άνετης απόρριψης όλων των ειδών που είναι απαραίτητα για να γίνει πράξη ένα καλό "σκοράρισμα" εντός του δάσους, της παραλίας, της θάλασσας.
Πολλά τα σκοραρίσματα στον κόλπο της Γέρας. Ίσως βοηθάει σε αυτό και το γεγονός ότι είναι...κόλπος. Πολλά - πάρα πολλά - και τα σκουπίδια που αφήνουν (όχι τα άμοιρα γουρούνια) αλλά η αντίληψη που επιτάσσει ακόμα και εκεί να γίνεται ένα καταναλωτικό όργιο κάθε νεροπλύμματος που θα βρει κανείς στα ψυγεία των περιπτέρων και των σούπερ μάρκετ. Ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον και εγώ γραφικός που το επισημαίνω: "Τι μας λες τώρα ρε φιλαράκι, είχα εγώ το γκομενάκι ψημένο και θα σκεφτόμουν που θα πετάξω το φραπέ; Καλά πας ρε;". Το ερώτημα-απάντηση ίσως να είναι "μα καλά τα χρειάζεται στα αλήθεια όλα αυτά; Δεν της φτάνεις μόνο εσύ;".
Όταν ο έρωτας γίνεται..."πήδουλο"...
Συμφωνω με το "κύριο" μήνυμα που θέλεις να περάσεις.
Δεν καταλαβαίνω πως το συνδέεις με τη σύγχρονη εποχή, τους νέους, τα αυτοκίνητα και την καταναλωτική μανία που μας έχει πιάσει.
Πιστεύω ότι η "νέα γενιά" είναι λιγότερο ΓΥΦΤΟΙ από τις παλιές, τουλάχιστον στο θέμα της καθαριότητας
(πχ δεν έχω δει νέο να φτύνει στο δρόμο - μόνο κάτι κ*λ*γερους, δεν βλέπω νέους να αδειάζουν τασακια των ΙΧ στην άσφαλτο - μόνο κάτι παρακμιακούς ταρήφες προχωρημένης ηλικίας, έχω καιρό να δω χρησιμοποιημένες πάνες στην "εξοχή", όπως έβλεπα πριν από μια 20ετία κ.α.).
Τέλος, θα προτιμούσα αντί της πινακίδας που είδες κολλημένη στο δέντρο (η αγένια βγάζει την άσχημη πλευρά των ανθρώπων, φαντάσου να είσαι και γύφτος - θα γίνεις τουρκόγυφτος....), κάποιο πιό ευγενικό μήνυμα, του στυλ:
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΕΊΤΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟ, ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΟΥ
και δίπλα καρφωμένη μια μαυρη σακούλα σκουπιδιών...
Δεν γενικεύω και συμφωνώ μαζί σου, ότι η νεότερη γενιά είναι περισσότερο προσεκτική από τις παλαιότερες στο θέμα αυτό.
Δυστυχώς όμως τα παραπάνω τα είδα με τα μάτια μου και προσπάθησα να μαζέψω (τουλάχιστον τα μπουκάλια) αντίστοιχα με τα μέσα που διέθετα. Δεν συμφωνώ και εγώ με το ύφος της επιγραφής, προφανώς την έβαλε κάποιος/α που πηγαίνει συχνά εκεί και έχει απαυδήσει από την κατάσταση.
Δεν γενικεύω, δεν λέω ότι όλοι οι νέοι αδιαφορούν. Ίσως αυτοί που τα παράτησαν να μην ήταν καν νέοι. Στηλιτεύω το γεγονός ότι μας έχουν επιβάλλει μια νοοτροπία που λέει ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορούμε να κάνουμε αν αυτό δεν συνοδεύεται από κατανάλωση που συχνότατα παράγει σκουπίδια. Θέλω μια απλή βόλτα στο βουνό ή στη θάλασσα με το ποδηλατάκι μου για να δω τον ουρανό και τον ήλιο και θέλω να καταναλώσω μόνο ένα παστελάκι ή ένα παγωτό και να μην αφήσω το παραμικρό σκουπιδάκι. Ρωτώ πια τον...διαφημιστή της διπλανής πόρτας: υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω και ΔΕΝ απαιτεί συνοδεία οργίου κατανάλωσης;
...μαζί και ο έρωτας. Φάστ φούντ, δοκιμάζω κι αν δεν μ' αρέσει πάω στο δίπλα μαγαζί. Κι όχι πως αυτό είναι λάθος, ασύμβατο με τα δικά μου γούστα ναι, αλλά όχι λάθος, όταν δεν πληγώνεται κανείς. Αλλά πολλές φορές η επιλογή του ερωτικού συντρόφου έχει την λογική του... καθρέφτη. Αν ο άλλος άνθρωπος είναι ωραίος και μου πάει θα είναι κάτι σαν να έχω αγοράσει μια ωραία τσάντα ή ένα μεγάλο αυτοκίνητο, θα με κοιτούν όλοι και θα λένε "φς, για να έχει τέτοιο αξεσουάρ ποιός ξέρει ποιός θα είναι αυτός...". Θα με προσδιορίζει δηλαδή η εικόνα του άλλου, τι ανοησία! Κι όχι πως είναι κακό να περηφανεύεσαι για τον άνθρωπο που έχεις στο πλάι σου, αλοίμονο!, αλλά είναι κακό να σφετερίζεσαι τα χαρακτηριστικά του για να δίνεις αξία σε εσένα, γιατί είσαι τόσο ανασφαλής που μόνος σου νιώθεις πως στο κοπάδι που επέλεξες να ακολουθήσεις δεν έχεις την δυνατότητα να ξεχωρίσεις...
Και στο θέμα των σκουπιδιών νομίζω πως άλλαξαν... τα σκουπίδια και όχι η νοοτροπία!
Όπου πάει ο άνθρωπος καταστρέφει κι είναι δύσκολο να βρείς αυτούς που αγαπούν την φύση τόσο ώστε να μην την πληγώνουν και τον εαυτό τους τόσο ώστε να μην φοβούνται να είναι αληθινοί!
Είδα στις διακοπές μου μια ωραία πινακίδα στημένη σε μια παραλία, έλεγε "απαγορεύονται όλα τα ζώα" (καταλέξη). Επειδή προφανώς ο κοπρίτης, η ψιψίνα και το γαιδούρι δεν ξέρουν να διαβάζουν και δεν δίνουν δεκάρα για επιγραφές και παρόμοια, η πινακίδα αναφερόταν μάλλον στα άλλα ζώα, αυτά που αφήνουν τον φραππέ, τις γόπες και τις πλαστικές τους σακούλες στην παραλία. Γιατί ο κάδος, σου λέει, απέχει δέκα μέτρα, απόσταση τεράστια που πρέπει να καλυφθεί και χωρίς αυτοκίνητο. Δηλαδή τι μας περάσανε, οδοιπόρους; Αυτά τα περιπατητικά τα έκαναν σου λέει οι αρχαίοι.
Ωραίο πράγμα ο έρωτας κι η φύση, γιατί είναι στην φύση σου ο έρωτας και η φύση κάτι που αξίζει να ερωτευθείς... :)
από τη στιγμή που πήδηξε ο Μητσάρας πρέπει να το μάθει όλη η πλάση. Εξ ου και οι επιμελώς ατημέλητες σκορπισμένες "αποδείξεις".
Αν είσαστε εκεί δε την επίμαχη στιγμή, εκτός από τις φωνές του λαϊκού βάρδου που θα ακούγονταν από το CD (ακόμα και από 5 χιλ. απόσταση), θα βλέπατε και τον Μητσάρα να κορνάρει, να φωνάζει δυνατά και να σπινιάρει με το 4χ5 και στη συνέχεια να διηγείται στους κολλητούς του πως έγιναν ακριβώς τα πράγματα, ώστε να μη μείνει καμία αμφιβολία στους υπόλοιπους στην αγέλη ότι αυτός είναι τώρα ο αρχηγός.
Όποιος έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον ένα ντοκυμαντέρ με αγελαία ζώα, γνωρίζει ακριβώς τις συνήθειές τους.
Νομίζω ότι όλοι λίγο-πολύ το πιάσαμε το θέμα, ουσιαστικά κανείς δεν διαφωνεί με κανέναν.
[η κοινωνία μας έχει την νοοτροπία fast food κατά 100% και σε όλες τις πτυχές της πλέον. Όχι μόνο σύντομη κατανάλωση αλλά και σύντομη διάρκεια...γρήγορα, πάμε για άλλα.... και πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε από όλα και ΤΩΡΑ άμεσα...]
Φυσικά και 'γω συμφωνώ με την ουσία του θρέντ, ιδιαίτερα όταν (ως παλιότερος) έχω ζήσει (τον απόηχο έστω) της χίπυ εποχής, όπου όλα ήταν απλούστερα, αγνότερα και εμείς πιό νέοι !!
Η αντίρρησή μου όμως βρίσκεται στο ότι η συμπεριφορά που περιγράφεται παραπάνω δεν έχει σχέση με τον έρωτα ή τον "πήδουλο".Και βέβαια δεν έχει άμεση συνάρτηση με την εποχή. Πάντα υπήρχαν ανάλογες συμπεριφορές, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών. Και εξ ίσου σημαντικά, ο έρωτας και η ξεπέτα είναι πράγματα διαφορετικά και ανεξάρτητα.Και εχουν και τα δυό την αξία τους, αρκεί να μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ τους.
Γυρω στους 4 μήνες τώρα παρακολουθώ δύο sites ποδηλασίας.
Δεν κρύβω πως τις περισσότερες φορές πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει, να συμμετέχει και να παρακολουθεί θέματα πέρα από τα καθαρά ποδηλατικά.
Διαβάζοντας και αυτό το Θέμα, ένα συμπέρασμα βγάζω.
Είτε πρόκειται για τη συμπεριφορά των οδηγών, είτε πρόκειται για για τις καταναλωτικές μας συνήθειες, είτε πρόκειται για το τι πρότυπα έχουμε ως κοινωνία, είτε πρόκειται για τις Διακοπές μας και τον τρόπο που λειτουργούμε στις παραλίες, είτε πρόκειται για τους τρόπους που λειτουργούμε σε συναυλιακούς χώρους, θεατρικές παραστάσεις και οποιεσδήποτε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε, είτε, είτε.........
Παντού βασιεύει η Καφρίλα, η Υστεροβουλία, η Ασυδοσία, ο ΩχΑδελφισμός, η Παραίτηση...
Δεν ξέρω αν οι Νεότερες γενιές είναι λιγότερο "Βρωμιάρικες" απ'' τις παλαιότερες.
Καταλαβαίνω όμως πως το τέλμα στο οποίο έχει εισέλθει η Ελληνική Κοινωνία είναι -δυστηχώς- Ολοκληρωτικό.
...και θυμάμαι μια πολύ παλιά γελιογραφία απ' τη Βαβέλ, όπου δυο Αρουραίοι στέκονταν στην κορυφή μιας Χωματερής.
Ο ένας, γεμάτος ενθουσιασμό έλεγε: Βλέπω καλύτερες μέρες!!!
Ο άλλος, συνοφρυωμένος απαντούσε: Βλάκα, κοιτάς προς τα πίσω...
Μα τι νέο σχόλιο, που τα είπες όλα.
Διαφωνώ μόνο στην καλύτερη παλαιότερη γενιά.
Ας μην ξεχνάμε πως και η γενιά μας έφτασε την Ελλάδα εκεί που είναι, με την απίστευτη ανωριμότητα που επιδεικνύει μπροστά στις κάλπες.
Δεν είναι το μέσον, αλλά αυτός που το χρησιμοποιεί.
Πάντως το να φτάσεις στο αντικείμενο του έρωτά σου - δεν ειρωνεύομαι - και εκείνο να έχει βιασθεί, είναι τρομερό σοκ και οργή συγχρόνως.
Πίστεψέ με το παθαίνει κάθε φυσιολάτρης.
Αλλά και που να δεις, στον τόπο που επέλεξα να ζήσω, εδώ και χρόνια τώρα με τι συστηματικό τρόπο βιάζουν το φυσικό περιβάλλον και τις πανέμορφες παραδοσιακές δομές του.
Τι αγώνες κάνουμε για να περισώσουμε το ελάχιστο και ποσο "γραφικοί" γινόμαστε στα μάτια των περισσοτέρων ντόπιων.
Μονοπάτια που γίνονται δρόμοι, γιατί κανείς δεν θέλει να δώσει απ' το κτήμα του, παραλίες στις οποίες κτίζονται "παραδοσιακά" σπίτια σαν κουτάκια όμοια, το ένα δίπλα στο άλλο.
Τα τεράστια jeep - αγροτικά που κυκλοφορούν στους δρόμους, με το πρόσχημα, δήθεν, της επαγγελματικής αναγκαιότητας.
Ολόκληρη Ελλάδα, 40 και πάνω - αφού μίλησες για "μας" - προσπαθεί να αναιρέσει την ύπαρξή της.
Καλό κουράγιο.
Ο έρωτας είναι παντού. Χρησιμοποιείται σε όλα τα πράγματα. Είμαι ερωτευμένος με μία γυναίκα και ταυτόχρονα με τη φύση, με τη δουλειά μου, με την επιστήμη μου, με το ποδήλατο, με...με...με...
Ο κάθε έρωτας είναι διαφορετικός, αναφέρεται σε άλλο πράγμα, όμως σε όλους υπάρχει μια κοινή συνισταμένη: το πάθος!
Το πάθος που με καλεί να τον ζω κάθε μέρα. Πάθος που ορίζει ότι ο έρωτας δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζεται και για να συνεχιστεί οφείλεις να σέβεσαι το αντικείμενο του έρωτά σου. Αγαπάς πραγματικά σεβόμενος και τις ανάγκες του άλλου, είτε αυτό είναι άνθρωπος, είτε ιδέα, είτε δραστηριότητα, είτε...είτε...είτε... Άραγε συμβαίνει αυτό σήμερα;
Συμφωνώ μαζί σας ότι η δικιά μας γενιά, η γενιά των σήμερα 40άρηδων δηλαδή, έκανε πολλά λάθη. Ξεκίνησε κάποτε με όνειρα, φαντάστηκε μια Ελλάδα διαφορετική κι όμως έπεσε στη "λούμπα" της υπερκατανάλωσης, του ωχαδερφισμού και πια "το παπάκι δεν πάει στην ποταμιά" όπως λέει και ο Τζιμάκος ο Πανούσης στο τραγούδι του "Νεοέλληνας".
Δεν προσπάθησα να ηθικολογήσω ή να κρίνω (ίσως βέβαια τελικά και να το έκανα) με το θέμα αυτό που άνοιξα. Μοιραία μου ήρθαν στο νου αναμνήσεις και έκανα σύγκριση του "τώρα" με το "τότε", όπου βέβαια δεν ήταν ούτε τότε τα πράγματα ιδανικά. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, πάντα αγαπούσα τη φύση. Το πιο αγαπημένο μου επεισόδιο από τον Αστερίξ είναι η "Κατοικία των θεών" με καλύτερη σκηνή αυτή που ο Πανοραμίξ ρίχνει το μαγικό σπόρο στις τρύπες που έχουν ανοίξει οι σκλάβοι των Ρωμαίων μέσα στο δάσος για να χτίσουν μία "μαγική πολιτεία". Τα δέντρα φυτρώνουν αμέσως και το σκυλάκι ο Ιντεφίξ χαίρεται απίστευτα με αυτό. Πολλές φορές, βλέποντας να χτίζονται γύρω μου τα πάντα ήθελα να έχω μια χούφτα από αυτούς τους σπόρους.
Το θέαμα που αντίκρυσα εκεί στη Γέρα με λύπησε πολύ. Όλα γύρω μαρτυρούσαν ένα όργιο κατανάλωσης και αδιαφορίας και αυτό ήθελα να επισημάνω. Οτιδήποτε άλλο συνέβει ή συμβαίνει εκεί δεν με αφορά και δεν στέκομαι σε αυτό. Με τον όρο "πήδουλο" ήθελα να δώσω έμφαση στην έλλειψη του έρωτα σήμερα. Εγώ αυτή διαπιστώνω καθημερινά. Κανείς δεν αγαπά πια τίποτα, όλα έγιναν μέρος του marketing και θέλω - όπως είπα και πριν - να κάνω κάτι χωρίς να χρειάζεται να καταναλώνω. Μπορώ;
Μιλώντας με έναν ηλικιωμένο κύριο που έβλεπα να μην προβληματίζεται και πολύ για τη συσσώρευση των σκουπιδιών άκουσα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι από όλες τις γενιές, αυτή των συνταξιούχων ενδιαφέρεται λιγότερο για το θέμα. Η προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον αυτό δείχνει και εύχομαι να κάνω λάθος. Τον ρώτησα λοιπόν βλέποντάς τον να ρίχνει ένα σκουπίδι, αν όταν ήταν αυτός μικρός είχαν σκουπίδια. Μου απάντησε πως όχι. Ότι περίσσευε είτε κατέληγε τροφή στα ζώα, είτε καιγόταν στο τζάκι. Η θέση του όμως ήταν ότι ο κόσμος "προχώρησε" και δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα ότι κάναμε πριν 50 χρόνια. Αληθεύει αυτό, όμως εναντίον ποιου το κάνουμε; Για πόσο θα το κάνουμε; Και ποιο είναι το καθήκον της δικής μας γενιάς που όλα δείχνουν ότι σιγά σιγά αρχίζει να αυτοπροσδιορίζεται και να αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί αυτό να γίνεται εσαεί;
auto το θεμα μοιραια πηγαινει στην πολιτικη μετα σε θεωριες πολιτικοοικονομικης οργανωσης των κοινωνιων και τελικα επιστρεφει σε εμας τους ιδιους
με λιγα λογια αδιεξοδες συζητησεις και μετα συνειδητοποιηση της οχι και τοσο noble φυσης μας εν τελει παρα τα οποια προσωπεια πολιτισμου
http://www.podilates.gr/?q=node/10831
Αυτό μάλλον είναι η απάντηση προς διάψευση της πεποίθησης που έχεις για την κοινωνία μας.
Δήλωσε συμμετοχή προς αυτοδιάψευση ή παρέμεινε θεατής προς επιβεβαίωση των όσων λες.
Φιλικά Θοδωρής
σιγουρος δεν ειμαι για τπτ αν και μιλουσα για τα αιτια και οχι τις δρασεις
ps δεν ειμαι κατοικος αθηνων
Φίλε μου, καταπληκτικό το άρθρο σου.
Τι φοβερές μεταφορές χρησιμοποίησες...
Πολύ πετυχημένο!
Συγχαρητήρια.
και δυστυχώς δεν είδες τίποτα... Παραμέσα γίνεται ακόμα χειρότερος χαμός.
ξεπατώνουν τους αρχαίους ελαιώνες για να χτίσουν τσιμεντένια εκτρώματα, η παράνομη χωματερή δεν έχει κλείσει, η ανακύκλωση λέξη άγνωστη για νέους και γέρους (μ'αυτά θ'ασχολούμαστε τώρα?)
νομίζω ότι το πρόβλημα είναι γενικότερη έλλειψη παιδείας και αγάπης για τον τόπο.
φίλε automasion ο τίτλος που διάλεξες για κάποιο περίεργο λόγο με έκανε να μην διαβάσω το κειμενο μέχρι τώρα.
Τώρα που αραξα και το διάβασα προσεκτικά θέλω να σου πω ότι γράφεις πολύ ωραία.
Προσωπικά δεν νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω καμμιά γενιά εδώ. Μου φαίνονται όλοι το ίδιο παράξενοι και αυτοκαταστροφικοί.
Λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες αλλά αντίθετα απο ότι λέει το υπέροχο τραγουδάκι των Ρους (αν δεν κάνω λάθος) δεν τις συναντάς συχνά. Ο κανόνας είναι μια μάζα απο αλλαφιασμένους ελληνάρες που κυριαρχούν και βασιλευουν στο απόλυτο και λυπηρό χάλι της Ελληνικής πραγματικότητας..
Το θέμα είναι εμεις τι κάνουμε για αυτό? Ολοι τρώμε τα λυσσακά μας απο γκρίνια αλλά δεν έχουμε ισως τη διάθεση να το παλέψουμε. Είμαστε πολύ καχύποπτοι με τους συνανθρώπους μας και δεν θέλουμε να έχουμε πολλά πολλά. Ετσι το βουλώνουμε και δεν κάνουμε τίποτα.
Καθόμαστε μπροστά στην οθόνη τα λέμε και ξαλαφρώνουμε..
Υπάρχει πολύς κόσμος που και μπορεί και θέλει να φτιάξει μια καλύτερη κατάσταση..Ομως κανένας δεν ξέρει το πως.
Δεν εχουμε μάθει ούτε να συνεργαζόμαστε ούτε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί πάντα στην Ελλάδα σκεφτόταν ο καθένας την πάρτη του όπως γίνεται στα περισσότερα τριτοκοσμικά έθνη οπου η επιβίωση είναι μια υπόθεση οικογενειακής λαμογιάς και όχι κοινωνικής προοπτικής..
και κατι άλλο.. Οσο η μεσαία τάξη περνούσε-περνούσαμε κάπως καλύτερα, τα φέρναμε βόλτα, ψωνίζαμε, ρίχναμε κανένα τσιφτετελι, κανείς δεν ενδιαφερόταν για το τι συνέβαινε δίπλα του.
Τώρα που μας πήραν τα λεφτά,την Ερμού, τον Hondo, τις πανάκριβες καφετέριες και τα μπουζούκια ισως τώρα μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με αυτό το ανυποστατο αλλά τόσο πολύτιμο πράγμα που λέγεται δημόσιος χώρος και ελληνική φύση..
Ο τίτλος όπως καταλαβαίνετε είναι συμβολικός. Ήθελα απλά να δώσω έμφαση σε αυτό που θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη ζωή μας: η έλλειψη αγάπης.
Έλλειψη αγάπης του ενός προς τον άλλο αλλά και προς το περιβάλλον, προς κάποιο ιδανικό, κάποια ιδέα, κάποιο αντικείμενο δουλειάς. Είναι κρίμα να μην ακούς πια ανθρώπους να μιλούν με πάθος για τη δουλειά τους (αυτή καθ' εαυτή) αλλά μόνο για το πόσα κερδίζουν από αυτή.
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τα καλά σας λόγια και εύχομαι να μη "την ψωνίσω" και αρχίσω να γράφω ατελείωτα "σεντόνια"
Είθε τώρα που όπως λέει η Ελένη "μας πήραν όλα τα άλλα"
να ασχοληθούμε με την πανέμορφη ελληνική φύση και μήπως έτσι
καταλάβουν κάποιοι και απεμπολίσουν αυτό που λέμε συμπεριφορά 'ζώου'
(μόνο που τα καημένα τα ζωντανά δεν κάνουν αυτά που κάνουμε
εμείς τα όρθια-δίποδα-ΖΩΑ).
Φίλε automation ωραίο το κείμενό σου και πολύ σημαντική -τελικά-
αυτή η έλλειψη πάθους που βλέπεις και όντως υπάρχει...
Καλή μέρα σε όλους.