Το ποδηλατάκι μου

Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Δεν τους άκουγα, δεν με ένοιαζε πως να το πω. Μου το έλεγαν και αδιαφορούσα. Δεν θα τύχει σε μένα, αποκλείεται. Αφού έχει τόσα ποδήλατα τριγύρω. Εγώ το κλειδώνω κάτω στο στενάκι. Ποιος να έρθει στο στενάκι. Σιγά μην έρθει κάποιος εκεί να το κλέψει με τόσο κόσμο που μένει τριγύρω. Αλλά και να έρθει έχει και άλλα ποδήλατα βέβαια, οπότε ας κλέψει εκείνα. Ας πάρει εκείνα. Γιατί να πάρει το δικό μου; Δεν έχει λόγο. Μετά κοιμόμουνα ήσυχος και έπειτα από δύο χρόνια δεν με ένοιαζε και ήχος να ακουστεί. Δεν με ένοιαζε να ακουστεί κάτι μεταλλικό, κάτι παράξενο, κάτι ασυνήθιστο. Μετά από δύο χρόνια χαλάρωσα. Σταμάτησα να πετάγομαι στο παράθυρο να δω αν είναι κανείς και το θέλει το δικό μου το ποδήλατο για εκείνον και θέλει να το πάρει με την βία. Σταμάτησα, το άφησα - βέβαια είμαι και λίγο υπερβολικός. Άλλωστε κλέβουν μόνο των άλλων τα ποδήλατα.

Έχει μερικές μέρες. Κατεβαίνω κάτω να το καβαλήσω και δεν είναι εκεί. Σκέφτομαι. Σκέφτομαι. Σκέφτομαι. Δεν μπορεί κάπου αλλού το έχω παρκάρει. Μήπως στην σχολή; Μήπως αλλού; Δεν μπορεί. Σκέφτομαι την χθεσινή διαδρομή. Ξεκινάω από την σχολή. - Καλή συνέχεια παιδιά! - Επίσης, καληνύχτα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Συνεχίζω και φτάνω στην Ελένη. Της φωνάζω από κάτω. Τίποτα. Ξαναφωνάζω και βγαίνει στο μπαλκόνι της. Της λέω για βόλτα αλλά δεν θέλει και την κάνω. Με το ποδήλατο. Με το δικό μου το ποδήλατο. Πάω από την Σπιανάδα όπως την λένε εδώ οι Κερκυραίοι και κάνω τον γύρο. Προσέχω τα σκιλιά. Έχει σκοτάδι εκεί και συνήθως πετάγεται κανένα να σε κυνηγήσει. Άκακα συνήθως αλλά καμιά φορά ακούς καμιά ιστορία λίγο παράξενη οπότε πηγαίνω σιγά σιγά σε εκείνο το σημείο. Το ποδήλατο ακούγεται. Βζουυυύμ! Βζουυυύμ! Και τρέχω. Μετά λίγο χωρίς χέρια να κάνουμε και την πλάκα μας, να μας κοιτάξει και ο κόσμος και λίγο πριν το πεζουλάκι τα χέρια στο τιμόνι. Τέλος πάντων φτάνω στο στενάκι σε κάποια φάση και το κλειδώνω. Βέβαια δεν θυμάμαι να το κλειδώνω όπως δεν θυμάμαι και τις κουταλιές μία μία αλλά θα το κλείδωσα δεν μπορεί!

Το πρωί το ποδήλατο άφαντο. Όσο και να σκέφτηκα, όσο και να το επεξεργάστηκα το θέμα το ποδήλατο άφαντο. Μετά από τρία χρόνια συμβίωσης το ποδήλατο πάει. Μου το έφαγε. Δεν είναι να πεις βέβαια ότι όλα τα άλλα πήγαιναν ρολόι στην ζωή μου αλλά ήρθε και αυτό και μου έφερε την αναστάτωση. Όχι τόσο την στεναχώρια, όσο την αναστάτωση.

Το δήλωσα στην ασφάλεια. Μου είπανε να περάσω σε μία εβδομάδα και να περνάω γενικά γιατί βρίσκουν μερικά που και που. Πέρασα λοιπόν σήμερα και το ποδήλατο δεν ήταν εκεί. Ένα ένα τα έβλεπα τα ποδηλατάκια μπας και το προσπεράσω το δικό μου κατά λάθος. PRO RIDER της IDEAL. Πού είναι; Πάντως όχι με τα άλλα ποδήλατα που βρήκανε. Θα πηγαίνω όσο μπορώ και μέχρι να φύγω γιατί θα την κάνω για πρακτική στα ξένα σε λίγες μερούλες. Μακάρι να το βρω αλλά οι ελπίδες μου δεν μπορείς να πεις ότι είναι και στην καλύτερη κατάσταση.

Κάθε φορά που βλέπω κάποιον σε ποδήλατο το σκέφτομαι. Αν είναι το ποδήλατο παρόμοιο και ο αναβάτης αλλοδαπός τότε μουδιάζει όλο μου το σώμα. Δεν έχω κάτι με τους αλλοδαπούς εκτός αν έχουν αυτοί με μένα. Αφού το βλέπεις το ποδήλατο βαμμένο με σπρέι - ένα μαύρο που σκοτώνει. Ή γύρω γύρω με ταινία... Ε τι θα είναι εκτός από κλεμενοκατάσταση ε; Μουδιάζει όλο μου το σώμα σαν να χώνεσαι σε καυγά και να είσαι φλοράκι. Ε, θα της φας και μουδιάζεις - φοβάσαι - ακρωτηριάζεσαι όπως θέλεις πες το! Βλέπω κάτι τέτοια ποδήλατα και μου είπαν από την ασφάλεια αν το δω να τους φωνάξω επιτόπου. Το τριβελίζω στο μυαλό μου. Να κάνω και βόλτες ίσως είναι χειρότερα. Ξέρεις, αχρείαστες άχαρες σκέψεις και συναισθήματα. Ίσως εδώ είμαστε λίγο καλύτερα από την Αθήνα σε αυτό το θέμα. Ή και πολύ καλύτερα δεν ξέρω. Πάντως εγώ θέλω το ποδήλατό μου

Σήμερα μπήκε και το άλλο: Απλά ένα ποδήλατο είναι δεν είναι τίποτα άλλο. Σιγά. Απλά ένα ποδήλατο είναι. Ακούγεται πεζό ή παιδικό αλλά το προσπαθώ. Θα πάω να παραφυλάξω σε κάποια φάση. Ίσως και πολλές φορές δεν το ξέρω αυτό. Σήμερα βρήκα και το χαρτάκι με τον αριθμό πλαισίου για να είμαι σε ετοιμότητα. Το έγραψα σε άλλο χαρτάκι μην μου το κλέψουν και αυτό. Μην μου το κλέψει και αυτό. Θα περάσει όπως και να έχει. Ο άνθρωπος ξεπερνάει. Σε λίγο καιρό δεν θα είναι τίποτα. Μία βουλίτσα της ζωγραφιάς. Σε πιο πολύ ένα χαμόγελο. Σε πιο πολύ τίποτα. Έτσι συμβαίνει πάντα. Τώρα με νοιάζει και τώρα τους πιστέυω. Τώρα τους ακούω - είμαι και εγώ ένας από αυτούς άλλωστε!