Είναι στιγμές-
κι εσύ το νιώθεις-
σαν να γινόμαστε ένα.
Χαϊδεύω τα μαλλιά σου,
θαρρώ πως είναι τα δικά μου.
Στον ώμο σου άσπρη μπλούζα,
κομμάτι από τα ρούχα μου,
ο ίδιος ο εαυτός μου.
Κάνουν περίπατο οι ψυχές μας
η μια μέσα στην άλλη,
και συναντιούνται.
Στο σκοτάδι,
στων ματιών το κλείσιμο,
χάνω το πρόσωπό μου.
Σε βρίσκω.
[Σεπτέμβρης 1991].
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Αχ εκείνος ο Σεπτέμβρης του '91, αχ!
Συμφωνώ και επαυξάνω και τα 5 αστέρια δικά σου.
Έλενα, είσαι φοβερή· κάθε σου ποίημα μου ανοίγει την καρδιά
Ευχαριστώ την καλή μου φίλη Κωστάνζα και τον Automation για τα πολύ καλά λόγια.Το έχω πει και άλλη φορά ίσως, ο λόγος που τα ανεβάζω εδώ είναι η ανάγκη να μοιραστώ σκέψεις η εσωτερικά βιώματα.Νομίζω αυτή η ανταλλαγή φέρνει κοντά ανθρώπους που προέρχονται από πολύ διαφορετικές αφετηρίες, κατά τύχη μας ενώνει όλους το ποδήλατο.
Ποδήλατο κάνω κι εγώ, αλλά στο τεχνικό κομμάτι ταπεινά ακούω για να μάθω.Μέχρι πρό τινος δεν ήξερα τι είναι η μεσαία τριβή!
Θα ήθελα και αρνητικά σχόλια, αν κάποιος έχει, κι αυτό επικοινωνία είναι.