Σαν το σφουγγάρι που μαζεύει αχόρταγα το νερό, κάθουμαι κάτω από τον καταρράχτη της ζωής και ρουφώ με τις αισθήσεις μου όλες σε επιφυλακή, τις εικόνες, τους ήχους, τις γέψεις, τα αρώματα, τα αγγίγματα.
Μαζώχνω τις κραυγές, τα δάκρυα, τα γέλια, τα χτυποκάρδια, τις ανατολές και τις δύσεις, και τα κάμω κομπολόι, να μετρώ το γύρισμα του χρόνου, να φέρνω αυτή τη ζήση στα μέτρα μου, να δίνω στη μέρα και στη νύχτα μου ρυθμό.
Το κάθε πράμα έχει τη σημασία του, τη θέση του στον κόσμο, τον προορισμό του. Η κάθε πράξη, η κάθε μη-πράξη, ο καθένας μας, το καθετί, όλα συνταιριασμένα σαν κλωστές σε πολύχρωμο μαντήλι που το σέρνει ο άνεμος όπου θέλει.
Σκάβω με τα δυο μου χέρια τα σωθικά μου, κι ανοίγω τάφο βαθύ, και υγρό, και σκοτεινό, και θάβω μέσα κει όσα λάφυρα μου φέρνουν οι στρατιώτες μου.
Εικόνες, ήχους, γέψεις, αρώματα, αγγίγματα.
Και σαν γιομίσει ο τάφος, βάζω μπροστά τον μύλο που κατοικεί μες στο καύκαλο που στέκει στους ώμους μου περήφανο, και τα αλέθω, τα αλέθω, τα αλέθω…
Μέχρι που να μπουχτίσω απ’ το άλεσμα, μέχρι που τα μέσα μου γίνουν αντάρα, και καταχνιά, και μπόρα, και κεραυνός, και σεισμός, και συντέλεια.
Μέχρι που να γίνουν άτια αγριεμένα από τη μυρωδιά του αίματος.
Μέχρι που ο τάφος, εκεί στα σπλάχνα, μου γίνει μπαρουταποθήκη.
…
Τότε θα χαμογελάσω, και ανάβοντας το τσιγάρο μου θα γίνω ολοκαύτωμα.
μπράβο σου, Μορφέα, θέλεις βοήθεια;
Να ζήσεις!
...όλοι θέλουμε βοήθεια, όποιος πει πως δε θέλει λέει ψέμματα.
Αν διάβαζες Καζαντζάκη στην εφηβεία, μάλλον τον κουβαλάς πολύ δυνατά μέσα σου -έτσι μου φαίνεται, μπορεί να πέφτω έξω.
Εκεί που λες για τις χρωματιστές κλωστές, νάτες πάλι οι κουρελούδες μου,
αυτή η εικόνα της πολύχρωμης γύφτικης φορεσιάς, που είναι η ζωή μας.
Σαν το σφουγγάρι μαζεύεις, χρώματα, μυρωδιές και ζωή,
λαχταράς να ζήσεις δυνατά και αληθινά.
Αυτά και άλλα μου είπε το κείμενό σου.
Μην αφήσεις το χαρτί και το μολύβι σου,
ανεκτίμητος φίλος στα δύσκολα. Ε.
κάφτα όλα
Γιατί να θέλω βοήθεια?