Ρίχνω το καραβάκι μου στο νερό
και το αφήνω να πλεύσει.
Καλό ταξίδι στην άγονη γραμμή.
Η ζωή μου.
[Ιούλιος 2012].
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Ταξίδι
Ρίχνω το καραβάκι μου στο νερό
και το αφήνω να πλεύσει.
Καλό ταξίδι στην άγονη γραμμή.
Η ζωή μου.
[Ιούλιος 2012].
Να σου πω κατι:
δε βαζεις το καραβακι σου
στην Αγιου Ιωαννου
να ερθεις αυριο κατα τις 8 το απογευμα
στη πανω πλατεια;
Σε τέτοιες ανηφόρες, μόνο με το ποδήλατό μου!
Προφανως και εμφανώς φρέσκο και πολύ χαίρομαι, γενικώς...!
Παύλο, μόλις γύρισα από το γραφείο ταξιδίων.
Τα στιχάκια τα σκέφτόμουν περπατώντας για το σπίτι, ως εκ τούτου κάπως πρόχειρα, επίμονα όμως να παρουσιαστούν εδώ.
Ναι πάτα μας στον κάλο τώρα... αααα ρε Αη Γιώργη, δε θα με ταξιδέψεις φέτος.
Πολύ ωραίο όπως πάντα και τα 5 αστέρια δικά σου.
Όσο για το δικό μου ταξίδι, θα είναι νοητό φέτος.
Όσο κι αν ανεβαίνω στο ποδήλατο η πραγματικότητα γύρω μου εξακολουθεί να είναι πεζή.
Δε βαριέσαι...μαθημένα τα βουνά στα χιόνια.
Κι όπως λέει και το αγαπημένο τραγούδι, δεν έκανα ταξίδια μακρινά. Ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει...
Παιδιά, μη φανταστείτε τίποτα ονειρικό και ζηλεύετε.
Με τα εισιτήρια στην τσέπη, ΕΓΩ θα το φτιάξω ονειρικό.
Αν λύσω και το άλυτο σταυρόλεξο...πώς θα μεταφέρω το ποδήλατο από το λιμάνι στο ανηφορικό χωριό μου.
Πετάλι, φυσικά, χωρίς ταχύτητες. Εκεί δεν υπάρχει μετρό, για να το βάλω, νομοταγής, στο πίσω βαγόνι.
Καλά ταξίδια [της καρδιάς].
Θα το μεταφέρεις σιγά-σιγά, με υπομονή και με στάσεις για νεράκι και απόλαυση του τοπίου. (που και που θα σκέφτεσαι οτι θα "τιμωρήσεις" την ανηφόρα όταν θα την κατέβεις χωρίς πετάλι για να πας πίσω στο λιμάνι).
Το ποιηματάκι μου άρεσε πιο πολύ από όλα - και αναρωτιόμουνα πότε θα δημοσιεύσεις κάτι πρόσφατο.
Να κάτι που δεν είχα ποτέ. Άνοιγα μικρός το στόμα για να μπει μέσα η κουταλιά από τη γιαγιά και για να μένει ανοικτό και να μην κοιτάει αλλού μου έλεγε ιστορίες...
Μαζευτήκαμε όλοι που λες παιδί μου στην προκυμαία. Εγώ ήμουν πολύ μικρή τότε αλλά θυμάμαι. Η μανούλα μου κρατούσε όλα τα παιδιά από το χέρι και τον μικρό αδελφό μου που ήταν μωρό τότε στην αγκαλιά. Ώρες ατελείωτες, νομίσαμε πως θα πεθάνουμε. Μέχρι που ήρθε εκείνο το πλοίο και μπήκαμε μέσα κακήν κακώς. Οι άτιμοι οι εγγλέζοι...ο άτιμος ο βασιλιάς...μόνο ο Βενιζέλος νοιάστηκε για μας...είχα πάει μικρό κοριτσάκι να ακούσω μια ομιλία του και όλοι μας κλαίγαμε που τον ακούγαμε...οι άτιμοι οι τουρκαλάδες...
Και να που χρόνια μετά (μεγάλος πια) μια Τουρκάλα με αποκαλεί και με νοιώθει αδελφό της, γιατί ποτέ οι απλοί άνθρωποι δεν είχαν να χωρίσουν τίποτε. Και να πω και το κρίμα μου, τη Ρεπούση και το "συνωστισμό" της δύσκολα θα μπορέσω ποτέ να τη συμπαθήσω μετά από τόσες και τόσες ιστορίες που έχω ακούσει. Από πρώτο χέρι και όχι από βιβλία μόνο.
Ένα ταξίδι λοιπόν στο "χωριό" μου που ακόμα δεν έχω αξιωθεί να κάνω. Κι αναρωτιέμαι πως θα νοιώσω αν σταθώ κι εγώ (σχεδόν 100 χρόνια μετά) στην ίδια προκυμαία. Μετά από τα τόσα που έχω ακούσει, θεωρώ σίγουρο πως θα συγκινηθώ. Μίσος δεν υπάρχει, υπάρχει όμως συγκίνηση κι ακόμα δεν έχω βρει την απάντηση στην κλασική ερώτηση που κάνουν όλοι σχεδόν οι "αθηναίοι": από που είσαι εσύ, που είναι το χωριό σου; Έλα ντε!
Χαίρομαι και συγκινούμαι όταν ανεβάζω τρεις γραμμούλες και, πέρα από αυτές πια, άνθρωποι που γνωρίζω ή, συνήθως, δεν γνωρίζω, παίρνουν αφορμή για να πουν τα δικά τους πράγματα, τις δικές τους σκέψεις.
Εντελώς απρόσμενα, ο φίλος Automation θυμήθηκε τα χώματα της γιαγιάς του στη Μικρασία, γι αυτό μας είπε ότι και φέτος νοερό θα είναι το ταξίδι του. [Έσπευσα να κάνω την πεζή ερμηνεία ότι λόγω κρίσης δεν θα κάνει διακοπές].
Σίγουρα έχεις διαβάσει περισσότερα από μένα με θέμα τις πατρίδες της Ιωνίας και τον ξεριζωμό, εγώ ξεχωρίζω ''Τα Παιδιά της Νιόβης'' του Αθανασιάδη [το βιβλίο, όχι το σίριαλ], που ζωγραφίζει με επιτυχία ολόκληρη κοινωνία, ολόκληρη εποχή.
Σου εύχομαι να ταξιδέψεις εκει κάποτε, βάλε ένα στόχο-όνειρο, ίσως και έναν κουμπαρά.
Χαίρομαι κι εγώ πολύ καλή μου που τα λόγια σου γεννάνε τέτοιες σκέψεις.
Η ερμηνεία που έδωσες στα δικά μου είναι σωστή. Φέτος δεν με παίρνει (εκτός κάποιου απροόπτου) να κάνω διακοπές.
Σκέφτομαι λοιπόν τα λόγια της γιαγιάς γιατί για μένα πάντοτε ήταν ένα ταξίδι και θέλησα να της αποδώσω και μία τιμή καθώς έφυγε από τούτη τη ζωή για την άλλη, πριν από λίγους μήνες. Ήταν η τελευταία που είχε γεννηθεί σ' εκείνα τα μέρη που δεν είναι μόνο το χρήμα που με εμποδίζει να τα επισκεφθώ. Είναι η συγκίνηση που θεωρώ σίγουρο πως θα νοιώσω μετά από όλες αυτές τις ιστορίες που άκουσα από εκείνη και από τον αδελφό της (το μωρό που ανέφερα στο προηγούμενο ποστ μου) ο οποίος ήταν πάντοτε ο αγαπημένος μου θείος.
Οκ εδώ το φόρουμ είναι ποδηλατικό. Θεωρώ όμως πως έτσι κι αλλιώς ο κάθε ποδηλάτης (ακόμα και ο πλέον ακραίος αθλητής) είναι ένας άνθρωπος που ονειρεύεται. Τα όσα γράφει η BookLuv γεννάνε τέτοια συναισθήματα, ονείρου και συγκίνησης...