Ιστολόγια

...κόκκινη LANCIA DELTA, αν και τρέχει το ενδεχόμενο να είναι ελαφρώς διαφορετικός ο αριθμός του ευγενέστατου κυρίου που μου έκανε την χάρη να με αποκαλέσει "καραγκιοζάκο" πάνω στην γέφυρα των Πετραλώνων.
Κόρνα : "Μπιιπ!" (αλήθεια, θέλει τόνο το Μπιιιπ;; και αν ναι , θέλει σε κάθε "ι" ;;)
Κεφαλή (δικιά μου) αριστερά σε χρόνο dt : "τι τρέχει ρε τσολιά;;;"
Σταματάει (νάναι καλά το παλλικάρι).
Παίρνει το βλέμμα του καρχαρία, το μάτι μισοκρύβεται στο πάνω βλέφαρο, κρεμάει το κάτω χείλι : "Δε σε νοιάζει άμα σε σκοτώσω ρε;;;" ( άμα δε νοιάζει εσένα που θα με σκοτώσεις, θα νοιάζει εμένα, βλάκας είμαι... ;)
"Γιατί να με σκοτώσεις ρε αδερφέ, ματάκια δεν έχεις να βλέπεις μπροστά σου;" (πολύς αέρας βγαίνει μαζί με τις λέξεις, μάλλον του ψιλοφτύνω το παράθυρο, καταραμένο μπακοκοίλι...)
"Ξέρω εγώ αν έχω ματάκια !" (ουφ!, δόξα τω θεω , ήξερε...)
"Και τότε τι κορνάρεις αφού με βλέπεις;" (ρητορική ερώτηση, κυττάζω δεν σημαίνει απαραιτήτως και βλέπω...)
"Πάς μεσ' τη μέση ρε!!!" (η αλήθεια είναι ότι η μέση στον συγκεκριμένο δρόμο είναι σχεδόν ξυστά στο πεζοδρόμιο...)"άντε φύγε από δω, καραγκιοζάκο!!!"
...και χάθηκε μέσα στ' απόβραδο, μέσα στη μπόρα στον καημό και στη νυχτιά...
Βέβαια , τον ακολούθησα (ναι, ρε Θανάση , με κόπο , ρε Θανάση! που να χέσω τις σοκολατόπιτες και τα τσηζ κέϊκ... ) και τον πρόλαβα μπροστά στον σταθμό των Πετραλώνων όπου κόρναρε σε άλλο θρασύτατο υποκείμενο που ήταν μπροστά του (μάλλον δεν θα είχε δει ούτε εκείνος στις ειδήσεις πως θα πέρναγε τέτοιο καμάρι από εκεί και τόλμησε να βγει στον δρόμο).
Πλησίασα στο παράθυρο: "μπράβο, που μιλάς έτσι μπροστά στο παιδί σου!!!", πρόλαβα να πώ και ' κείνος χάθηκε μέσα στ' απόβραδο κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Πρόλαβε όμως και κείνος, ευγενέστατος και με πλήρη συνείδηση της ευθύνης της ανατροφής του παιδιού του, και μου απέστειλε συναδελφικό χαιρετισμό, ξέρετε, εκείνον με το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο, που πα να πει "είσαι νούμερο ένα!!!".

Ο Ιούνιος είναι μήνας Bike to Work στην Ελβετία. Το πρόγραμμα είναι μια πρωτοβουλία του Pro Velo Schweiz - Συνδέσμου ποδηλατών (πολύ ενδιαφέρον το site τους επίσης). Κάθε εταιρία που συμμετέχει (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου που επισκέφτηκα) προτρέπει τους υπαλλήλους της να πηγαίνουν στη δουλειά με το Ποδήλατο. Στο τέλος του μήνα, ανάλογα με τις συμμετοχές κάθε εταιρίας κερδίζουν οι συμμετέχοντες διάφορα δώρα. Φυσικά αυτό που κερδίζουν όλοι είναι η υγεία και η ευχαρίστηση από τη βόλτα. Παρεπιπτώντος η ενοικίαση των δημοσιων ποδηλάτων στη Ζυρίχη είναι δωρεάν κάθε μέρα μέχρι τις 9.30 το βράδυ αν υπάρχει διαθεσιμότητα ποδηλάτων, οπότε κανείς δεν έχει δικαιολογία.

Διαβάζω και μοιράζομαι μαζί σας:

"Οι ίδιες μεγάλες οικογένειες που πολλές φορές από μανία επιδείξεως έκαναν άσχημα σπίτια, έστω και νεοκλασσικά, στο τέλος του πολέμου από κακογουστιά και κακό υπολογισμό λαχτάρισαν το διαμερισματάκι της πολυκατοικίας."

"Το κράτος επικυρώνει λύσεις , δεν εφευρίσκει λύσεις. Τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε και τα λύνουμε μείς οι ίδιοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα χάλια των Αθηνών εκφράζουν αυτό που είμαστε: νευρικοί αγχώδεις, επιπόλαιοι, μανιώδεις για λαχεία, καμωμένοι κιμά από την TV και το ραδιόφωνο."

"Αλλά αυτή η μωρουδίστικη αντίληψη των ρωμιών ότι όλα θα τα κάνει το κράτος κι αυτοί τίποτα, είναι απολύτως απαράδεκτη. Πώς να ενισχύσει τι κράτος ανύπαρκτα αισθήματα κι ανύπαρκτες απαιτήσεις;"

"Δίπλα στον κίνδυνο της κατεδαφίσεως και της εγκατάλειψης που οδηγεί στο φυσικό γκρέμισμα, υπάρχει ο μέγας κίνδυνος της φροντίδας που λέγεται αξιοποίηση, αναπαλαίωση και ό,τι άλλο θέλετε. Όπου ανακατεύεται το κράτος ξοδεύονται αρκετά χρήματα, κάνει γκάφες αισθηματικές και εγκληματικές διορθώσεις."

Σταματάω εδώ.
Έπεσε στα χέρια μου σ΄ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το "ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ" του Τσαρούχη και ό,τι βρήκα μέσα του, με έκπληξη για την λιτότητα και την ακρίβεια της περιγραφής, σας τόγραψα σαν συνέχεια της Κυριακάτικης ξενάγησης του Ηλία.

Μια από τις πρώτες οικογενειακές βόλτες...

Λαμβάνοντας υπόψη την απειρία της συμβίας μου σε σχέση με το ποδήλατο (πρακτικά δεν είχε κάνει ποτέ πάνω από 1 - 2 km διαδρομή), αλλά και τη μικρή ηλικία των παιδιών (γιος 9, κόρη 6 1/2) έψαχνα μια "ήπια εισαγωγή". Χθες λοιπόν φόρτωσα 4 ποδήλατα στο αυτοκίνητο (μη με ρωτήσετε πώς τα κατάφερα - μου πήρε περίπου 20 λεπτά δοκιμών για να βρω τον κατάλληλο συνδυασμό τοποθέτησης στη σχάρα και στο χώρο αποσκευών!) και ... ξεκίνησα.