Δρόμοι

Σε αυτόν τον χώρο, ή μάλλον στην πόλη, ή κάπου εδώ γύρω και πιο πέρα πάρα πολύ, ζούμε σε μεγάλο ποσοστό εμείς οι ανάπηροι.

Ας πάρουμε ένα συνηθισμένο πεζοδρόμιο. Τι παρατηρούμε; Πάνω του πολλά αυτοκίνητα. Γιατί άραγε; Γιατί συνήθως αυτοί που τα χρησιμοποιούν, δεν μπορούνε να πάνε με τα πόδια στον προορισμό τους, προχωρώντας στο πεζοδρόμιο, αλλά χρειάζεται να τσουλισθούνε ως το σημείο που τους παρέχει την ελάχιστη απόσταση από τον προορισμό τους. Τώρα με την κρίση μερικοί παθαίνουν την αρτιμέλειά τους, αλλά πραγματικά αυτό το γεγονός δεν είναι ανησυχητικό γιατί όλοι θα επαναστατήσουν σε λίγους αιώνες από τώρα, όταν το ΛΛΖ θα κρίνει ότι η ώρα ήγκηκεν και κατά συνέπεια θα μπορέσουν να ζήσουν πάλι σαν σωστοί εργάτες.

Είναι γνωστό ότι σε πολλές Ευρωπαικές χώρες η ποδηλατική κολτούρα μετακίνησης ήταν αναπτυγμένη πρίν τον τελευταίο πόλεμο και στίς οποίες αναβίωσε με σοβαρό προγραμματισμό από δήμους και το ίδιο το κράτος από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Η ανάγκη για μια αποδεσμευμένη από το Ι.Χ. αυτοκίνητο μετακίνηση των πολιτών, ήταν από τότε αναγκαία.
Εδώ στην πατρίδα μας τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εφτασε «ο κόμπος στο χτένι» και τότε άρχισαν να αυξάνονται οι ποδηλάτες. Στην υπάρχουσα άναρχη δόμηση και ρυμοτομία είναι ολοφάνερο ότι η ποδηλατοκίνηση εις βάρος των Ι.Χ. αυτοκινήτων (όχι όλων των αυτοκινήτων γενικά) είναι «το φάρμακο» για να μην πεθάνουν οριστικά και αμετάκλιτα οι σημαντικότερες λειτουργίες μιας πόλης.

Σήμερα, -υπό την αφόρητη σκιά της οικονομικής, πολιτικής και κύρια κοινωνικής κρίσης,- στην κυριολεξία στο και πέντε ,την τελευταία ανάσα πριν την ασφυξία, την δίνουν οι ποδηλάτες-ποδηλάτισσες που μαζικά κυκλοφορούν στην πόλη όλες τις ώρες μέρα-νύχτα. Τον πιο χαρούμενο τόνο και ελπίδα, δίνουν όπως πάντα οι νεότεροι τα απογεύματα και τα βράδυα που οργώνουν γειτονιές, δήμους και ολόκληρο το λεκανοπέδιο.

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί νιώθω όμορφα σήμερα και τείνω στο συμπέρασμα πως μάλλον είναι επειδή χτες Κυριακή ήπια μόνο δυο τσιγκινοκούτια μπύρες ενώ απέκτησα μαυρισματάκι σένιο από το μπράτσο ως τον καρπό πάνω στη Χάρλευ. Αν και όλες αυτές τις μέρες μου την είχε "σπάσει" αυτή η μιζερομουρμούρα με το φεστιβάλ της Κερατέας, μιας και ξαφνικά βάλθηκαν όλες οι πολιτίκαλυ κορέκτ Κασσάνδρες να μου υπενθυμίζουν πως είναι «κακό» να δηλώνεις αλληλέγγυος με την τοπική κοινωνία.

Εντάξει ρε παιδιά, για τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ σκουπίδια έλαβα μέρος, γιατί δεν θέλω να μου τα πηγαίνουν στη Κερατέα. Ούτε στα Λιόσια θέλω. Εγώ θέλω να φτιάξουνε κλίβανους στα σχολεία της κάθε γειτονιάς και να τα καίνε οι μαθητές, οι οποίοι θα αποφοιτούν ρακοσυλλέκτες. Να κάνουνε τα κ@λόπαιδα τίποτα χρήσιμο γιατί όλο στις καταλήψεις είναι κι οι έρμοι οι φορολογούμενοι δεν αντέχουν να πληρώνουν! Να συνεχίσω τώρα που πρότεινα μια εναλλακτική λύση?

Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο Σύνταγμα περιτριγυρισμένος μ’ ένα κάρο ΡΕΜΑΛΙΑ που περίμεναν υπομονετικά να πάει 11 και τέταρτο για να ξεκινήσουμε να ψηνόμαστε στον ανοιξιάτικο ήλιο, τραβώντας εκεί στον ελληνικό Νότο, να δούμε αν πράγματι υπάρχουν ακόμα αυτοί οι υβριδικοί Αρβανιτο-Γαλάτες, που συνεχίζουν να τσιγκλάνε τις κοιμισμένες μας συνειδήσεις εδώ και κάμποσους μήνες.

Today after a long time without cycling, I think I have recovered completely to have the concentration needed to bike again. So I went to the bicycle repairman and got my bicycle fixed. A little bit before the first trip, I had a quite interesting conversation with myself.

Me: After the service of the bike, let’s go for a ride!

Myself: Wait a minute, let’s make a quick check on the basics…

Me: Sure! You start first.

Myself: Brakes?

Me: Checked! Fixed, and changed the brake cable to a new one!

Myself: Wheels?