You sit round the table,
supposedly one of three-
the other two engaging
in harmless, everyday conversation.
Your eyes wandering,
preoccupied with well- known
surrounding objects,
meeting no sympathetic glances-
none left for you.
And then you realise,
on a bright summer morning,
you ve gradually turned to be
invisible.
Είναι κάποιες φορές που αυτές οι ρημάδες οι λέξεις δεν θέλουν να μπουν σε σειρά.
Σαν μαθητούδια στην πρωινή προσευχή, τέλη του Μαγιού, περιμένοντας το καλοκαίρι να ξεπροβάλλει στη στροφή, σαν βαριεστημένοι φαντάροι σε πρωινή αναφορά, σαν μποτιλιαρισμένες αντοχές στον περιφερειακό που θέλουν να πάρουν την πρώτη έξοδο για κάπου αλλού, όχι πάντως για εδώ, σαν χάντρες σε κομπολόι που εύχονται να σπάσει ο σπάγκος και να ξεχυθούν ελεύθερες πάνω στα πλακάκια του καφενείου.
Όλοι τον έχουμε συναντήσει.
Είναι σπουδαίος καλλιτέχνης, μουσικός, ποιητής, συγγραφέας...Είναι καταξιωμένος επιστήμονας, τον εκτιμά η διεθνής κοινότητα, ώσπου μια μέρα βγαίνει στο φως μια σκοτεινή πλευρά του. μαζί με τα λαμπερά χαρίσματα συχνά συνυπάρχουν και ταπεινά, ειδεχθή ελαττώματα.
Εδώ χωρούν και αυτοί οι παράφοροι τύποι που κατοικούν στις σελίδες των βιβλίων, αλλά περπατούν και στο δρόμο δίπλα μας.Μέσα τους χαρίσματα και κουσούρια είναι άτσαλα ανακατωμένα, ένα φαγητό καμωμένο από μάγειρα ατζαμή. Η μια κουταλιά πεντανόστιμη, ευφραντική, στην άλλη ξέφυγε το κοκκινοπίπερο, καίει.
Κοίταξε...
Έχω αρχίσει να απορώ. Και από σίγμα.
Να απορώ για κάτι σημαντικό που λέγεται χρόνος.