Μια μικρή τράπεζα όπου θα κατατίθενται τα αισθήματά μας με όποιο μέσο μας είναι αρεστό και ταιριάζει στην κάθε αναγκαιότητα των στιγμών μας. Μια συλλογικότητα αισθημάτων λοιπόν, γιατί η σιωπή και η άβυσσός της στην ξένωση μας ταξιδεύει...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
ξένοι τώρα πια ή από πάντα..; το βασίλειό μου για την απάντηση..
ωστόσο βγήκε και ο ήλιος και λέω να ..αλλάξω κουβέντα προς κάτι ανάλαφρο (πολύ συνειδητή επιλογή λέξης..)
http://www.youtube.com/watch?v=m1EnmQEt-KU
Τα μαλλιά δεν βάφονται ποτέ εδώ και πάμπολα χρόνια. Μακραίνουν όμως κατόπιν όρκου προς το υπερπέραν όπου η γιαγιά μου, η οποία είχε δώσει ευχή και κατάρα να μην κόψω ποτέ τα μαλλιά μου κι εγώ την έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια η ανόητη, να πάω να την βρω με όσο κι αν μακρύνουν άκοπα, ούτε τις άκρες δεν θα κόψω, ξεκινώντας πριν τρία χρόνια, που σταμάτησα να τα κουρεύω στον μισό πόντο, που τα κούρευα αλά γκαρσόν (όπως θα έλεγε κι εκείνη)...Είναι ήδη στην μισή πλάτη...
Ό,τι βλέπεις είναι η κόκκινη μάλλινη πασμίνα μου. Φορώ και τα κοσμήματά μου τα έθνικ κατά το πρότυπο των νομάδων των Ιμαλαΐων, τους οποίους θαυμάζω κι εκτιμώ πολύ. Κεχριμπάρια, τυρκουάζ, κοράλια...με φωτογράφισε φίλη, μόλις είχαμε γυρίσει από μια παράσταση πολύ ιδιάζουσα που αμέλησα να σχολιάσω εδώ, γιατί ακόμα την δουλεύω μέσα μου.
Κι αφού τα εξήγησα όλα ως έχουν, τώρα πίσω στους αυστηρούς κανόνες. Έχει τσάϊ πράσινο αρωματισμένο απ’ αυτό που σ’ αρέσει και κέϊκ λεμόνι...Help yourself and don’t be shy!
Όσο για την περαιτέρω ανά(β)λυση είδωμεν αγαπητέ...ο χρόνος βραχύς και αι ασχολίαι πιεστικαί ως συνήθως...λεπτομέρειες εκ του σύνεγγυς...
ως προκαταβολικό ευχαριστώ για το τσαϊ και το κεϊκ λεμόνι κάτι πολύ αγαπημένο που καιρό ήθελα να ανασύρω, για να μην έρθω λοιπόν με άδεια χέρια που λένε..
"Μία εθνική γιορτή ή κάτι τέτοιο. Φορώ τ' άσπρο πουκάμισο με το σήμα του σχολείου και το φαρδύ μπλε παντελόνι. Ο διπλανός μου σκέφτεται το δήμαρχο ή το νυχτερινό του όνειρο καθώς δένει τα κορδόνια του υπομονετικά. Σκαλίζω τα χαλίκια καθισμένος στο παγκάκι σα να θέλω ν' αποφύγω μία αδιάφορη ταινία στο σινεμά. Η μπάντα δίπλα κάνει πρόβα με ευγενικά εμαβατήρια. Σου γνέφω και με προσπερνάς. Κάποιος περνάει κρατώντας ένα λαούτο. Κι ο γυμναστής φωνάζει..
Συντασσόμαστε. Ο διπλανός μου κρύβει το προσωπό του από τον ήλιο. Σ' ακολουθάμε με ρυθμό. Κι ο δήμαρχος αγουροξυπνημένος γιατί μετρούσε τ' άστρα ως αργά. Η γραμματεύς και ο κλητήρ. Η μπάντα παίζει επίμονη. Κι εσύ κοιτάς νωχελικά το μέλλον μας. Δεν θα τ' αντέξω. Το λαούτο αρχίζει και οι δείκτες σπάζουν. Σκοντάφτω. Ο δήμαρχος κοιτάζει απορημένος. Η γραμματεύς και ο κλητήρ. Δεν ξέρω ποιος ρυθμός με παρασέρνει. Τα λόγια πέφτουμε κοφτά στην ανυποψίαστη άσφλατο. Τραγούδι για τα μάτια σου. Η γραμματεύς και ο κλητήρ. Ο δήμαρχος σιγοκλάει στο άστρο του. Κι ο διπλανός μου ακολουθεί τα περιστέρια. Ο καθηγητής αγκαλιάζει την κυρά του.
Στείλε μου το στερνό σου μήνυμα.. Το τραγούδι είναι πουλί στον ουρανό. Αγγελιαφόρος. Η γραμματεύς και ο κλητήρ δεν το ξεχνούν. Και σιγοντάρουν. Τα πλήθη διαλύονται αργά. Είναι το μεσημεριανό που τους καλέι ή η κοπελιά από το απέναντι μπακλόνι. Μα ο επιστάτης του σχολείου γνωρίζει κάτι παραπάνω. Γι' αυτό και χτυπά το πόδι του ρυθμικά στην άσφαλτο. Τον χαιρετώ. Και του χαρίζω.."
Θαυμάσιο δώρο. Ευχαριστούμε!
για χορό ή για ..νανούρισμα
http://www.youtube.com/watch?v=dtfTwqBfxgo
...μια καλή, καλύτερη, κάλλιστη μέρα για όλους...
...αμάρτησα...συγχώρεσέ με...σπλαχνίσου με...
γιατί όσα αγάπησα πολύ, τα ζήτησα πολύ, τα διεκδίκησα πολύ κι όταν δεν μπόρεσα να τα έχω, αντί να ησυχάσω και να αποδεχτώ την απώλειά τους, εγώ πείσμωσα και τα αγάπησα πιο πολύ, τα ζήτησα πιό πολύ, τα διεκδίκησα πιο πολύ...
για την τόση πίκρα που σκόρπισα μέσα μου κι έξω μου...ήμαρτον!
όσα πόθησα πολύ, τα ζήτησα πολύ, τα διεκδίκησα πολύ κι όταν δεν μπόρεσα να τα έχω δεν μπόρεσα και να τα απομυθοποιήσω και πείσμωσα και τα πόθησα πιο πολύ, τα ζήτησα πιο πολύ, τα διεκδίκησα πιο πολύ και τα ΄κανα μαντάρα…
και δεν συγχωρώ την τόση πίκρα που σκόρπισα μέσα μου κι έξω μου, μα πιο πάνω από όλα, τον χρόνο που έχασα κολλημένος…
επαναλαμβάνω… αυτά αφορούν εμένα.
...παρ’ ότι για μένα είναι τρομερά πολύτιμος τον χαλαλίζω απόλυτα και με την καρδιά μου για όσα αγαπώ...δεν μετανιώνω για τίποτα...και κολημένη μπορεί να είμαι και γι’ αυτό δεν μετανιώνω, γιατί άξιζε κι αξίζει, αν δεν άξιζε πώς αλλιώς θα ήμουν εκεί, είμαι εκεί, θα είμαι εκεί...μαντάρα όντως...εντελώς μαντάρα...ας μην ξεκινήσω τη μέρα κλαίγοντας με τα μπουκωμένα μου αισθήματα...τι φταίνε κι αυτοί που μας διαβάζουν...έχω να πάω και για τον κ. Ώμο που δεν λέει να σκάσει και να μ’ αφήσει ήσυχη, ίσως ραγισματάκι, λίγο υγρό στην τάδε και δείνα περιοχή, αδύνατον να θυμηθώ τόσα ορθοπαιδικά ονόματα και μ’ άφησε κι αυτός που μ’ άφησε στην τύχη μου...εκεί στον υπακάνθιο όλα σ κ α τ ά και στο μείζον βραχιόνιο οίδημα κάτι για οστική θλάση πιθανά ρωγμώδες κάταγμα, το μεσημέρι θα ξέρω αν θα ζήσω ή θα πεθάνω...
Γι’ αυτά που είχαμε και χάσαμε τώρα πενθούμε, ένα πένθος ανάκατο με τύψεις και αν. Να κλάψουμε, να πλαντάξουμε. Να βιώσουμε το πένθος. Γιατί αν το ενθυλακώσουμε σε κρύπτη μέσα μας, ότι και να πιούμε μετά δεν…(Το εννοώ το «πιούμε». Δες «το αδύνατο πένθος και η κρύπτη» της Κατερίνας Μάτσα)
Να ‘μαστε καλά, θα τα πούμε σε καιρό ικανό…
καλά καλά αποτελέσματα
...ένας δύστροπος κ. Ώμος. Αυτό μας έτυχε ον τοπ οβ ωλ δη άδερς...Ιτ νηηντς σέρτζικαλ οπερέΪσον...κοινώς δύο τινά θα διορθωθούν εκεί:
1. Σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης. Θα αφαιρεθεί το υγρό, θα τροχιστεί ελαφρά η κλείδα για να ανοίξει το κενό μεταξύ τένοντα και οστού, εκεί που υπήρχε Χ ποσότητα χόνδρου κι έχει μειωθεί ο χόνδρος, με αποτέλεσμα να έρχεται τένοντας και κόκκαλο πιο εφαρμοστά, οπότε να μπλοκάρει η κίνηση. Έτσι θα ανασάνει η κίνηση που μπλοκάρεται απ’ τον υπερστρόγγυλο τένοντα που “δένει" με την κεφαλή του βραχιόνιου απ’ την πάνω πλευρά...
2. θα ραφτεί η ρήξη στον πίσω τένοντα...
rotator cuff!!!
Στο εξαιρετικό αυτό βίντεο αφαιρούνται ένας ένας οι μυς που δεν μας ενδιαφέρουν για το πρόβλημα που συζητάμε. Αν subscapularis είναι ο υπακάνθιος εκεί στη δική μου περίπτωση έχει δημιουργηθεί απ’ το ατύχημα μια μικρή ρήξη ή και μεγαλύτερη. Το πόσο μεγάλη ή μικρή θα φανεί στο χειρουργείο κι εκεί αν χρειαστούν ράμματα, θα πρέπει μετά το χειρουργείο, να μείνω σε ακινησία τρείς βδομάδες με νάρθηκα και μετά φυσιοθεραπείες. Αν όχι, τότε αμέσως αποθεραπεία με φυσιοθεραπείες...
Βρίσκω τα αγγλικά της περιγραφής εξαιρετικά και αρχίζω να σκέφτομαι ένα ορθοπαιδικό θεωρητικό μεταπτυχιακό μετά την επέμβαση, γιατί ως τότε θα εξαντλήσω τη μελέτη σε βαθμό που θα’χω κι άποψη κι ο χειρουργός που θα με “διορθώσει” θα τα βρει ζόρικα γιατί θα είμαι ασθενής με άποψη, παρακαλώ.
Ας σκεφτεί κανείς, ότι επί τέσσερις μήνες ζω μ’ αυτό το βάσανο και κάνω ποδήλατο κι ανεβαίνω σοκάκια και στενά και καλντερίμια με τον Καρβουνιάρη που το βάρος του σώματος πέφτει αρκετά εμπρός, όπως ας πούμε στα Μεσόγεια...Τώρα οι παρέα μου στη Βραυρώνα μπορεί να κατανοήσει, γιατί βόγγαγα, καθώς πηγαίναμε στους χωματόδρομους εκτός της κακής αναπνοής...Χωματόδρομοι με ώμο τραυματισμένο, σε ποδήλατο χωρίς αναρτήσεις και κάρμπον πηρούνια=βράσε όρυζα!
Αυτά. Και τώρα για όσους αναρωτιούνται γιατί γράφω όλα αυτά εδώ, πέρα από μια απλή κοινοποίηση γνώσης. Είναι ώρα να έρθω στο καθαρά ευτράπελο. Στο γιατρείο, που όλα αυτά μου αναλύθηκαν παρευρίσκοντο ο ιατρός που με βλέπει κι ένας ακόμα. Ο ιατρός που με βλέπει, όταν τον ρώτησα “τι κάνουμε λοιπόν γιατρέ μου;” προσπάθησε με τεράστιο τακτ, να μου πει για την επέμβαση, κυρίως αποφεύγοντας να με τρομοκρατήσει.
Και στο σημείο εκείνο βέβαια γίνεται το sui generis το δικό μου...
Με πιάνει ένα απίστευτο κι ασταμάτητο γέλιο. Ήταν ό,τι πιο αστείο μπορούσε κανείς να μου πει σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου.
Ένιωσα ότι είμαι η ηρωΐδα μιας καλοστημένης κωμωδίας...Το στοιχείο μου δηλαδή. Στην άλλη ζωή μου κωμική ηθοποιός ήθελα να είμαι. Τεράστια χαρά να κάνεις κάτι, που θα φέρνει στον άλλο τη διάθεση να χαλαρώσει και να γελάσει μέχρι δακρύων...μιλάμε για όνειρο ζωής!
Όταν το γέλιο παρατάθηκε και διανθίστηκε και λεκτικά με διάφορα αυτοσαρκαστικά, άρχισαν να γελάνε και οι δυό γιατροί, εκφράζοντας ταυτόχρονα την άποψη “μπράβο που το πέρνετε με χιούμορ, άλλοι βάζουν πλερέζες”. Και για να μη θεωρηθώ εντελώς ψυχιατρικό δείγμα, τους εξήγησα, ότι όλα τα είχα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή κι αυτό που μου έλειπε ήταν μια ορθοπαιδική επέμβαση!!!
Κυρίως με ολική νάρκωση. Άλλο αγαπημένο μου σπορ. Η ολική νάρκωση. Ό,τι, μα ό,τι παρενέργεια μπορεί να φέρει αυτό το πράμα, εγώ το παρουσιάζω στη νιοστή. Ο φόβος κι ο τρόμος των νοσηλευτών, γιατί βέβαια κανείς γιατρός δεν είναι από πάνω σου όταν γίνεσαι σαν δαιμονισμένος και ο εξορκιστής έχει πάει στους αγρούς να δρέψει ρόδα μυρωμένα...
Θα πρέπει δηλαδή η κολητή μου, που τα έχει περάσει και είναι η μόνη που ξέρει τι εστί βερύκοκο, πάλι να κάθεται επί μια μέρα ολόκληρη (αν είναι πρωΐ-πρωΐ η επέμβαση) να με γιατροπορεύει ...
Αχ, Ερ....κι!
Μετά το στομάχι μου θα κάνει πάρτυ...τώρα ειδικά που είναι έτσι που είναι...έκανε στα καλά του φανταστείτε τώρα που είναι στα κακά του...
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι όλα γίνονται όχι σε χειρουργικό κρεβάτι, όπου τα χέρια δένονται κλπ κλπ, αλλά σε μια σαιζ-λογκ, σε μια beach chair! και η αναισθησία έρχεται σαν αύρα θαλάσσια απ’ τη μάσκα...Τέλεια!!! το στοιχείο μου...
Θα ανοίξουν λοιπόν κάτι τρύπες σε δυο-τρία σημεία στο σώμα μου (έδειχνε ο γιατρός τον ώμο και το στήθος το δικό του, γιατί σ’ εμένα κάπου εκεί, που σ’αυτόν υπήρχε μια ωραία πεδιάδα, είναι άλλη εντελώς ανατομία, με λόφους σαν της Μεσογαίας Γης, που ταξιδέψαμε με τους ΦτΠ την περασμένη Κυριακή...
και θα μπάζουν τα σωληνάκια τους που θα κάνουν τούτο και τ’ άλλο εκεί σ’ αυτό το μαγικό ον που είναι ο κ. Ωμος μου.
Α, μια και τον άνέφερα, ο περί ου ο λόγος (ο κ. Ώμος δηλαδή) τελεί σιγή ιχθύος...Όλη μέρα σήμερα...
Δεν είναι δυνατόν, φίλοι!!!
Υπάρχουν Θεοί και Δαίμονες!!!
Όποιος δεν το πιστεύει, ας του διηγηθώ, ό,τι μου συμβαίνει διαδοχικά εδώ και καιρό...
Βοήθεια πιά!
Θέλω επι τέλους κάποτε να ΠΛΗΞΩ!
ΛΙΓΗ ΠΛΗΞΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
Π λ ή ξ η,
απλή πλήξη,
πληξούλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
θέλω να πλέκω κάλτσες για τα εγγονάκια του κόσμου (εγώ στερούμαι) να καλλιεργώ κολοκυθάκια και ντομάτες στο μπαξεδάκι μου...να ρίχνω καλαμπόκι στις κοτούλες μου...
Να τα πιώ και να τα πω με τον Georgerv, που μοιάζει να με καταλαβαίνει όσο κανείς...
Ήρθα για να μάθω τα αποτελέσματα.
Να σου πώ ότι μ’ άρεσαν;
Δεν μ’ άρεσαν.
Το εξαιρετικό είναι ότι γνωρίζεις σε λεπτομέρεια το πρόβλημα πλέον.
Έχεις φόβο, όχι όμως φοβία. Και ο φόβος, σε αντίθεση με την φοβία, έχει ημερομηνία λήξης.
Καλό κουράγιο
Σε αγαπάμε!
Θα χρειαστώ κάθε θετική σκέψη όλων σας και σ’ ευχαριστώ που νοιάζεσαι.
Τον Απρίλη θα έρθει
όταν τα ρέμματα θα είναι ώριμα
και φουσκωμένα με βροχή
το Μάη θα μείνει
να ξεκουράζεται στην αγκαλιά μου ξανά.
Τον Ιούνη θ’ αλλάξει τον τόνο της
σ’ ακάματους περίπατους θα γυρέψει να ζευγαρώσει με τη νύχτα
τον Ιούλη θα πετάξει
χωρίς να προειδοποιήσει για την πτήση της.
Τον Αύγουστο πρέπει να πεθάνει
οι άνεμοι του φθινοπώρου φυσούν ψυχροί και κρύοι
το Σεπτέμβρη θα θυμούμαι
μιαν αγάπη που ήταν κάποτε νιά
και τώρα έγινε γριά...
μακρύς ο δρόμος ως τον Σεπτέμβρη...
...η σκέψη, ο νους είναι σε μια εγρήγορση
κι ούτε η μεν, ούτε ο δε κοιμώνται. Κατά βάση δεν θέλουν να κοιμηθούν. Έχουν άποψη. Πώς να τους πείσεις ότι λίγος ύπνος θα τους βοηθήσει να επανέλθουν καλύτεροι;
Κι αφού έτσι έχουν τα πράγματα, ας καταγράψουμε μιαν ευτυχία της σημερινής μέρας...
Το πρωϊνό ήταν κάπως δύσκολο. Τεράστια κόπωση...όλη νύχτα άϋπνη...
Κοιμήθηκα με τα ρούχα δουλεύοντας κάποια κείμενα πάνω στο τραπέζι μου κοντά στις 12 το μεσημέρι... ξύπνησα και ήταν 2.15μμ. Ένα φλάς αναβόσβησε. 2.30μμ κοπή πίτας των ΦτΠ στην Καπνικαρέα. Ήθελα να πάω...η παρέα έχει τεράστια ζωντάνια ή εγώ την βλέπω έτσι. Οικογενειακή κατάσταση που έχω αφόρητα ανάγκη αυτό το διάστημα και γενικά στην ταπεινή ζωή μου...μ’ αρέσουν τα ουσιαστικά κι όχι τα φορμαλιστικά μοντέλα επικοινωνίας...
Χτυπά τότε το τηλέφωνο, νόμιζα ήταν η μαμά μου, αυτή που ζει ακόμα παρ’ όλα όσα της συμβαίνουν κι αυτό το κάνει το σύμπαν, γιατί όταν φύγει και δεν θα λέω “μαμά” θα έχω γεράσει στ’ αλήθεια και δεν θα έχω και ποιός να “καίγεται”, αν αργώ να απαντήσω στο τηλέφωνο όπως εκείνη...
Δεν ήταν εκείνη, ήταν μια απ’ τις δυό κολητές μου...
- Ανεβαίνω κέντρο, λέει. Θα τα πούμε;
Εγώ:
- μα ναι, ούτε συζήτηση. Ραντεβού στην Καπνικαρέα.
Ντύθηκα όπως-όπως και κουτρουβάλησα κυριολεκτικά με τον Κούλη, να τρέχει σαν δαιμονισμένος, ως την Καπνικαρέα...
σε μια Ερμού γεμάτη “πελάτες” των μαγαζιών...Ήταν όλοι εκεί. Μοίραζαν κομμάτια πίτας. Έχασα το προκαταρκτικά. Είχαν όμως “μελετήσει” το κομμάτι μου κι ας είχα αργήσει...Μου το’δωσαν. Κι ως έψαχνα πώς θα το τυλίξω, μια και δεν θα το έτρωγα εκείνη τη στιγμή βλέπω μια σκούρα γραμμούλα να χάσκει στο κάτω μέρος του μέσα απ’ τη μάζα του τσουρεκιού...
Ναιναιαναιναι!!! κέρδισα το δεύτερο φλουρί ολόκληρης της ζωής μου...μια τρύπια δανέζικη κορώνα!!! Και μια μικρή χειροποίητη κουκλίτσα-καρφίτσα που μου δώρισε η Γ. Ευχαριστώ τη Λ. που μου κράτησε το κομμάτι και τη Γ. για το ομοίωμα μιας ευτυχισμένης κοπελούδας...
Και τώρα οι συνειρμοί. Κέρδισα φλουρί, θα κερδίσω και στην αγάπη; Είναι σίγουρο ότι έχω κάμποση γύρω μου, αλλά εγώ θέλω εκείνη την άλλη που θέλω. Χάλια εγωΪστικά, πάλι ξανά μανά. Θέλω. Θέλω. Θέλω.
Άθλιο ρήμα. Εγώ θέλω. Η επιτομή του εγωϊσμού. Μου λέω: σύνελθε! Μπά! Με τίποτα. Ατίθασος εαυτός. Δεν ακούει τίποτα. Δεν υποτάσσεται με τίποτα.
Ο Ρήγας μου είναι δίπλα στην Κορώνα και την κουκλίτσα...έκανα το βουντού μου σήμερα που είχα μια στάλα τύχη...
...Συνειρμού συνέχεια που ξεκινάει απ’ την δανέζικη κορώνα...
Ομολογώ ότι αγαπώ πολλά πράγματα πολύ. Ο Ραούλ Ρουΐζ είναι ένας απ’ όσα αγαπώ πολύ. Έχει κάνει μια ταινία που έχω και συναισθηματικό δέσιμο εκτός του ότι μ’ αρέσει σαν τέχνη...Είναι “Οι τρείς κορώνες του ναύτη” (Les trois couronnes du matelot). Είναι μια ταινία κινηματογραφικής ποίησης, που ξεκινά μ’ έναν φόνο κι ανοίγεται σε πελάγη εξαιρετικής φαντασίας κάτω απ’ τη σελήνη που ασημώνει τα πάντα...
εν αρχή ην ο φόνος...
...αν είμασταν οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο...
Μην αφήνετε τα παλιά ντουλαπάκια αλληλογραφίας αξεσκόνιστα...μπορεί να σας περιμένουν επιστολές σημαντικές εκεί...θα απελπιστούν οι αποστολείς τους και θα σας ξεχάσουν όπως κι εσείς...(καλά λέμε τώρα... θα σας ξεχάσουν...μια κουβέντα ήτανε...)...
Βρίσκετε τη χρήση αποσιωποιητικών υπερβολική; Να δείτε την υπερβολή πίσω τους και να φρίξετε...
αποσιω..ποιητικά
σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει τι σημαίνουν για μένα και μάλιστα μόνα τους χωρίς να ακολουθούν λέξεις και φράσεις..
ευχές για περαστικά και μεταφορά θετικής ενέργειας γραπτώς, αν θέλεις στήριξη ή βοήθεια εμπράκτως˙ όπως λες και εσύ don't be shy
Φρέσκο απ’ το τυπογραφείο...το μελάνι δεν έχει στεγνώσει ακόμα.
Πάντα αναλογιζόμουν πώς θα ήταν να περπατάει κανείς σ’ ένα λιβάδι με λεβάντες μετά από βροχή...έχω γεμίσει το σπίτι με αιθέριο έλαιο λεβάντας, στο μπάνιο μου αρώματα λεβάντας, πριν κοιμηθώ πίνω ένα φλυτζάνι τσάι του βουνού με ανθό λεβάντας κι έχω στο μαξιλάρι μου δίπλα ένα αποξηραμένο μπουκετάκι άνθη λεβάντας...Να θυμηθώ να βάψω τους τοίχους του δωματίου μου την Άνοιξη σε ένα ωραίο βαθύ χρώμα λεβάντας...στο μικρό μου μπαλκόνι μια ρίζα που φύτεψα ένα χρόνο τώρα έχει κρεμάσει προς το δρόμο όλο το καλοκαίρι ανθούσε. Τώρα ησυχάζει κι ετοιμάζεται για την Άνοιξη που θάρθει...λεβάντες είναι ο ανατολικός άνεμος, έρχεται απ’ την Ανατολή διαπερνώντας το Αιγαίο και γλυκά ακουμπάει την Αττική...
Το βύθισμα χτές τη νύχτα στις ουσίες της λεβάντας απέδωσε, μόλις ξύπνησα κι έχασα και τον οδοντίατρο που είχα ραντεβού...ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑ! καλή βδομάδαααααα! Από μένα και την Μαϊντούλα...
...γιατί είναι περιττά...
«Από πολλά κιόλας χρόνια, δεν επιζούσε πιά τίποτε για μένα απ’ το Κομπραί, παρά μόνο η σκηνή και το δράμα της ώρας που έπρεπε να πλαγιάσω, όταν, μια χειμωνιάτικη μέρα, μόλις γύρισα στο σπίτι, η μητέρα μου, βλέποντας πως κρύωνα, πρότεινε να μου δώσει, μ’ όλο που δεν το συνήθιζα, λίγο τσάϊ. Στην αρχή αρνήθηκα κι ύστερα, δεν ξέρω γιατί, άλλαξα γνώμη. Έστειλε να φέρουν έν’ απ’ αυτά τα κοντόχοντρα γλυκά που ονομάζονται Μικρές Μαντλέν και φαίνονται σα να ‘χουν χυθεί σε αυλακωτή φόρμα μιάς αχιβάδας. Και σε λίγο, μηχανικά, εξουθενωμένος απ’ τη πληχτική μέρα και την προοπτική ενός θλιβερού αύριο, έφερνα στα χείλια μου μια κουταλιά τσάι όπου είχα αφήσει να μαλακώσει ένα κομάτι μαντλέν. Αλλά τη στιγμή που η γουλιά, ανακατεμένη με τα ψίχουλα του γλυκού, άγγιξε τον ουρανίσκο μου, σκίρτησα, προσέχοντας κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε μέσα μου. Μια γλυκειά απόλαυση με είχε κυριεύσει, απομονωμένη, χωρίς να ξέρω την αιτία της. Μου είχε ξαφνικά κάνει τις περιπέτειες της ζωής αδιάφορες, ακίνδυνες τις καταστροφές της, ανύπαρκτη τη συντομία της, με τον ίδιο τρόπο που επενεργεί ο έρωτας, πλημμυρίζοντάς με μέ μια πολύτιμη ουσία: ή μάλλον η ουσία αυτή δεν ήταν μέσα μου, είμουν εγώ. Είχα πάψει να νιώθω τον εαυτό μου μέτριο, τυχαίο, θνητό. Από πού μπορούσε να μου έρχεται αυτή η έντονη χαρά; Αισθανόμουν πως ήταν συνυφασμένη με τη γεύση του τσαγιού και του γλυκού, αλλά και πως την ξεπερνούσε απεριόριστα, πως δεν μπορούσε να είναι της ίδιας φύσης. Από πού ερχόταν; Τι σήμαινε; Που θα τη συλλάβω; Πίνω μια δεύτερη γουλιά και δε βρίσκω σ’ αυτήν τίποτα περισσότερο από την πρώτη, πίνω μια Τρίτη και μου προσφέρει κάτι λιγότερο από την δεύτερη. Είναι καιρός να σταματήσω, η ενέργεια αυτού του ποτού φαίνεται να μειώνεται. Είναι φανερό πως η αλήθεια που γυρεύω δεν βρίσκεται σ’ αυτό, αλλά μέσα μου. Αυτό την ξύπνησε, αλλά δεν τη γνωρίζει, και μπορεί μόνο να την επαναλαμβάνει ασταμάτητα, με ολοένα λιγότερη δύναμη, αυτή την ίδια μαρτυρία που δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω και που θέλω τουλάχιστο να μπορέσω να ξαναζητήσω και να ξαναβρώ ανέπαφη, στη διάθεσή μου, σε λίγο, για ένα αποφασιστικό ξεκαθάρισμα. Ακουμπώ το φλυτζάνι και απευθύνομαι στη σκέψη μου. Η σκέψη μου πρέπει να βρεί την αλήθεια. Αλλά πώς; Σκληρή αβεβαιότητα, κάθε φορά που η σκέψη νιώθει πως την ξεπερνά ο ίδιος ο εαυτός της όταν αυτός, ο ερευνητής, είναι ταυτόχρονα κι όλη η σκοτεινή χώρα που πρέπει να ερευνήσει κι όπου όλα του τα εφόδια δεν τον βοηθούν σε τίποτα. Να ερευνήσει; Όχι μόνο: να δημιουργήσει. Βρίσκεται απέναντι σε κάτι που δεν υπάρχει ακόμη και που μόνο αυτός μπορεί να πραγματοποιήσει, κι ύστερα να το φέρει μέσα στο δικό του φώς.
Και αρχίζω πάλι ν’ αναρωτιέμαι ποια μπορούσε να ‘ναι αυτή η άγνωστη κατάσταση, που δεν την έφερνε καμιά λογική απόδειξη, αλλά το αυταπόδεικτο, της ευτυχίας της, της πραγματικότητάς της, που μπροστά της οι άλλες πραγματικότητες εξανεμίζονταν. Θέλω να προσπαθήσω να την κάνω να ξαναφανεί. Πάω πίσω με την σκέψη στη στιγμή που πήρα την πρώτη κουταλιά τσάι. Ξαναβρίσκω την ίδια κατάσταση, χωρίς περισσότερη ενάργεια. Απαιτώ από την σκέψη μου μεγαλύτερη προσπάθεια, να ξαναφέρει για μια ακόμη φορά την αίσθηση που χάνεται. Και, για να μη σπάσει τίποτα την ορμή με την οποία θα προσπαθήσει να την ξανασυλλάβει, απομακρύνω κάθε εμπόδιο, κάθε σκέψη ξένη, προστατεύω τα’ αυτιά μου και την προσοχή μου απ’ τους θορύβους της γειτονικής κάμαρας. Όμως, καθώς νοιώθω τη σκέψη μου να κουράζεται χωρίς αποτέλεσμα, την πιέζω, αντίθετα, να δεχτεί τον περισπασμό που της αρνιόμουν, να σκεφτεί κάτι άλλο, ν’ ανακτήσει δυνάμεις πρίν από μιάν υπέρτατη προσπάθεια. Ύστερα για δεύτερη φορά δημιουργώ ένα κενό μπροστά της, ξανατοποθετώ απέναντί της τη γεύση της ακόμα πρόσφατης πρώτης γουλιάς και νιώθω να σκιρτά μέσα μου κάτι που μετακινείται, που θα ‘θελε ν’ ανυψωθεί, κάτι που ξέφυγε, λές απ’ την άγκυρά του, σε μεγάλο βάθος. Δεν ξέρω τι είναι, ανεβαίνει όμως αργά. Αισθάνομαι την αντίσταση κι ακούω τον σάλαγο απ’ τις αποστάσεις που διασχίζει.
Σίγουρα αυτό που δονείται έτσι στο βάθος του είναι μου πρέπει να ‘ναι η εικόνα, η οπτική ανάμνηση πού, δεμένη μ’ αυτή τη γεύση προσπαθεί να την ακολουθήσει, για να φτάσει ως εμένα. Αγωνίζεται όμως πολύ μακριά, πολύ συγκεχυμένα. Μόλις διακρίνω την ουδέτερη αντανάκλαση, όπου μπερδεύεται το άπιαστο στροβίλισμα των χρωμάτων που αναταράχτηκαν. Δεν μπορώ όμως ν’ αναγνωρίσω τη μορφή, να της ζητήσω, αφού είναι ο μόνος δυνατός διερμηνέας, να μου μεταφράσει τη μαρτυρία της σύγχρονής της, της αχώριστης συντρόφου της, της γεύσης, να της ζητήσω να μου πεί για ποια ειδική περίσταση, για ποια περασμένη εποχή πρόκειται.
Θα φτάσει άραγε ως την επιφάνεια της καθαρής μου συνείδησης, αυτή η ανάμνηση, η στιγμή απ’ τα παλιά, που η έλξη μιάς στιγμής απαράλλακτης ήρθε από τόσο μακριά να προκαλέσει, να συγκινήσει, να ξεσηκώσει στα κατάβαθά μου; Δεν ξέρω. Τώρα δε νιώθω πιά τίποτα, έχει σταματήσει, έχει ίσως βουλιάξει ξανά. Ποιος ξέρει αν θ’ αναδυθεί πάλι ποτέ από τη νύχτα της; Πρέπει να ξαναπροσπαθήσω, δέκα φορές απ’ την αρχή, να σκύψω επάνω της. Κι όπως πάντα, η νωθρότητα που μας εκτρέπει από κάθε δύσκολη προσπάθεια, από κάθε έργο σημαντικό, με συμβούλεψε να τα εγκαταλείψω όλα, να πιώ το τσάι μου και να σκεφτώ μόνο τις σημερινές μου σκοτούρες, τις αυριανές μου επιθυμίες, που αφήνονται να τις αναμασώ χωρίς κόπο.
Και ξαφνικά παρουσιάστηκε η ανάμνηση.»
ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» πρώτος τόμος, εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ
Καλό ταξίδι και όμορφο σαν τις μουσικές που μας κληροδοτήσατε κ. Abbado...
Lacrimosa από το Requiem του Mozart.
Oh, my love, I can feel...
I feel the sorrow, I feel the dream, everything is clear in my world...
a cinnamon day...
καθώς τεντώνομαι και σκαρφαλώνω τους τοίχους της φυλακής μου, τρώγοντας ό,τι μπορώ για να επιβιώσω...
κατσίκια αλπίνο στο Gran Paradiso National Park στην Ιταλία...κάνουν αυτό που θα έκαναν στις Άλπεις...γλύφουν τα άλατα και τα μέταλλα που έχουν δημιουργηθεί στα τούβλα των τοιχωμάτων του χώρου που κατοικούν...
Story plot
A father says goodbye to his young daughter and leaves. As the wide Dutch landscapes live through their seasons so the girl lives through hers. She becomes a young woman, has a family and in time she becomes old, yet within her there is always a deep longing for her father.
The story can be seen as a metaphor. The father leaving on a boat signifies his death and the images of the daughter watching for him to come back is signifying her always thinking about him throughout her life. Towards the end when the now elderly daughter begins to travel through the overgrown, dried up riverbed is supposed to explain that she has died and is now travelling in the afterlife to see her father once again....
Απ’ τον horsey στους Rock n’Roll bikers, αυτό το ανεξάντλητο νήμα που πάει και πάει και πάει ρολλάροντας κατά βούληση, κλέβω όχι τόσο τεμπέλικα, αλλά μάλλον απο φυσική κούραση, αλλά κι επιθυμία σφοδρή να καταγράψω το στάτους κβό των συναισθημάτων της σήμερον, με κυνηγούν συνειρμοί και συνειρμοί, σωρός από συνειρμούς, το σώμα ασθενές από χτες αλλά το πνεύμα εναργές κι εν εκστάσει, τόσο που θυμώνω μαζί τους...
Θα το κρατήσω μαζί με το δικό μου
Θα ψάξεις, μωρό, με κάθε κόστος,
αλλά για πόσο, μωρό, μπορείς να ψάχνεις για ό,τι ΔΕΝ έχει χαθεί;
Όλοι θα σε βοηθήσουν.
Αλλά αν μπορώ να σε σώσω κάθε στιγμή
έλα δόστο μου,
θα το κρατήσω μαζί με το δικό μου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω να με θεωρήσεις παράξενο
αν πω ότι σ’ αγαπώ όχι γι’ αυτό που είσαι
αλλά γι’ αυτό που δεν είσαι.
Όλοι θα σε βοηθήσουν
ανακάλυψε τι είναι αυτό που ετοιμάζεσαι να βρεις.
Αλλά αν μπορώ να σε σώσω κάθε στιγμή
έλα, δόστο μου,
θα το κρατήσω μαζί με το δικό μου.
Το τραίνο φεύγει στις δέκα και μισή
Αλλά θα είναι πίσω αύριο την ίδια ώρα πάλι.
Ο εισπράκτορας των εισιτηρίων είναι ανήσυχος
Ακόμα κολημένος στη σειρά.
Αλλά μπορώ να σε σώσω κάθε στιγμή,
έλα και δόστο μου,
θα το κρατήσω μαζί με το δικό μου.
Επειδή δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχνιόμαστε
1982, Πάσχα, Λονδίνο. Πέρνουμε τον υπόγειο απ’ τη Marble Arch, με τα πολλά βγαίνουμε στο Angel...περπατάμε κάμποσο...βρίσκουμε ένα κολλέγιο, όπου στη μικρή σάλα του υπάρχει μια μικρή σκηνή.
Εκεί με λιγοστά ηλεκτρικά ντράμς κι ένα σύνθι στέκεται η Nico, ντυμένη στα μαύρα...μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι, ωρύονται τα κρουστά, αυτή ανέκφραστη κι ευθυτενής με το κεφάλι μια στα ψηλά μια στα χαμηλά, καθόλου σ’ εμάς, βηματίζει ακατάπαυστα και τραγουδάει...εγώ κολάω στη σκηνή μαζί με μερικούς άλλους. Το κεφάλι στα χέρια μου πάνω στη σκηνή, ακίνητη την ακολουθώ.
Ο τότε φρέσκος εραστής μου και μετά συμβίος μου κάποια στιγμή μου φωνάζει Β......ώ, έλα μαζί πίσω!
Εγώ ακίνητη.
Δίπλα μου Έλληνας, μου δίνει γνωριμία και συνεχίζουμε βουβοί την παρακολούθηση από απόσταση αναπνοής...
Τελειώνει η συναυλία κι ένα τσούρμο μαυροντυμένοι θεατές ξεχύνονται στα σοκάκια του Angel...ερημιά ως τον υπόγειο.
Πίσω στην Marble Arch...
Εγώ κομψή, αλλά πανκ, πρώτη φορά κομμένο κοντό το μαλλί μου, με είχε ερωτευτεί γιατί το κεφάλι μου και τα μάτια μου του θύμιζαν την Jean d’Arc του Dreyer,
σατέν μαύρη φούστα από vintage μαγαζί της κοντά στο Holborn, μπλούζα από μαύρο βελούδο κι αυτή vintage από μαγαζάκι του Camden Town, μπρος πίσω βαθύ V ντεκολτέ χολυγουντιανού τύπου, μαύρα μποτίνια με κορδόνια ως τη μισή γάμπα...σκουλαρίκια τεράστιες άσπρες πέρλες...
εκείνος πιο ροκ, τζην και μαύρο σκούρο ψαροκόκκαλο παλτό άσπρο πουκάμισσο χωρίς γιακά, παπούτσια Paul Smith ραυτά στο χέρι μαύρα...μαλλιά μακριά κατάμαυρα και γένια το ίδιο...ο Δίας ένα πράγμα...μαύρα μάτια...υπέροχος λαιμός για φίλημα βαμπίρ την ώρα της έκστασης...
μόλις ένα χρόνο ερωτευμένοι, να χωρίζουμε να σμίγουμε σαν αγρίμια που θέλονται και δεν θέλονται ταυτόχρονα...
ταξίδι της οικογένειας για Πάσχα στο Λονδίνο, μαζί για πρώτη φορά εγώ, με γνωρίζει η οικογένεια, σοβαρά τα πράγματα, υπέροχοι άνθρωποι, η κατοπινή μου δεύτερη οικογένεια...Θεός σχωρέστους, να’ναι ανάλαφροι και δροσεροί εκεί που είναι...
την επομένη με το φως της μέρας, Σάββατο στην αγορά του Portobello, στο τέρμα του δρόμου, Ράστα σε κατάσταση ιδανικής πανδαισίας παίζουν τις μουσικές τους...καρότσια με πειρατικές κασέττες...τα τραγούδια της βραδυνής συναυλίας σε κασέττες με τη Nico...Μαζεύω τρεις-τέσσερις...δίπλα μαζί μου στο καροτσάκι καθόλου τυχαία και ο Έλληνας της προηγούμενης βραδυάς πέρνει κι αυτός τις ίδιες κασέττες...δυό τρελλαμένοι με τη Nico απ’ την Ελλάδα στην καρδιά του Λονδίνου...
Εκείνος δίπλα μου, μου κάνει όλα τα χατήρια...τον παρασέρνω εκεί που δεν θα πήγαινε...εκείνος αγαπούσε τους Kinks όχι τόσο τη Nico...
Αυτά για τη Nico κ. Horsey μου αν διαβάζετε, υπάρχει ισχυρή μνήμη εμπλεκόμενη σ’ αυτή την αγάπη...
τραγούδι από μια απ’ τις κασέττες εκείνες...
Κρεμαστοί κήποι...
Ένας ομιχλώδης ορίζοντας κλείνει
Η κουρτίνα στο τέλειο σκηνικό μας
Πόσο παραπάτησα, κάπως παραμορφωμένα,
τρομακτικά.
Ο κόσμος προσγειώνεται στα πόδια μου.
Ποιό απ' όλα τα πρόσωπα θα μπορούσε να είναι.
Ποιό απ’ όλα τα μέρη θα’πρεπε να είναι.
Γελώντας και βήχοντας
βήχοντας και γελώντας
στους κρεμαστούς κήπους
της Σεμίραμις.
Η Σεμίραμις βασίλισσα των Ασσυρίων, μάλλον μυθικό πρόσωπο που ο Διόδωρος θεωρεί πως την γέννησαν ένας θνητός, ο Σύρος και μια θαλάσσια θεότητα η Δερκετώ. Όταν η Δερκετώ πέφτει στη θάλασσα και χάνεται την μεγαλώνουν περιστέρια.
Αργότερα, παντρεύτηκε τον Όννη, στρατηγό του Νίνου, κυβερνήτη της Συρίας. Γέννησε τόν Υαπάτη καί τόν Υδάσπη. Βοήθησε στην κατάληψη της Βακτριανής κι ο Νίνος εντυπωσιάστηκε τόσο, ώστε την παντρεύτηκε, προκαλώντας έτσι την αυτοκτονία του Όννη. Μετά το θάνατο του Νίνου, ανήλθε ως βασίλισσα της Συρίας στην εξουσία και κατέλαβε μεγάλο τμήμα των εδαφών της Ασίας.
Σύμφωνα με τους θρύλους, τόσο κατά τη γέννηση όσο και την εξαφάνισή της από προσώπου γης, η Σεμίραμις εμφανίζεται σαν θεότητα, κόρη της θαλάσσιας θεότητας Αταργάτης, που συνδέεται με τα περιστέρια της Ιστάρ-Αστάρτης. Η γοητεία κι η θελκτικότητά της, στοιχεία που είναι εμφανή σε όλους τους σχετικούς με αυτήν μύθους, υποδεικνύουν πως αρχικά μάλλον ήταν έκφανση της θεάς Αστάρτης και αργότερα εξελίχτηκε σε μεγάλη βασίλισσα της Ασσυρίας.
Δεν βλέπω συχνά πια το αγκαζέ στο δρόμο...Το α λα μπρατσέττο. Περπατούσαμε πάντα έτσι με τον αλλοτινό μου σύντροφο επί δυο-τρεις δεκάδες χρόνια. ‘Ετσι περπατώ με τις δυό αγαπημένες φίλες μου και τη μαμά μου. Γίνεται αυτόματα και χωρίς σκέψη...Στις διαδηλώσεις επίσης όποιοι ήταν στην πρώτη σειρά έτσι πιάνονταν...
Α λα μπρατσέττο λοιπόν!!!
Τη φίλησε. Ένα αδέξιο, παιδιάστικο φιλί.
[Jiri Weiss, Romeo Juliet and darkness, Czechoslovakia, 1960]
...
να σε τρατάρω σοκολάτα βιενουά και αυγουλάκια σοκολάτας με μύγδαλα...Με βρίσκεις μέσα στη διάθεση του τραγουδιού και συμβάλω στο ποστάρισμά σου έτσι:
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΔΩ...
Έτσι, έτσι νομίζεις πως μπορείς να ξεχωρίσεις τον Παράδεισο απ’ την Κόλαση,
τα γαλανά ουράνια απ’ τον πόνο.
Μπορείς να ξεχωρίσεις έναν πράσινο αγρό απ’ την κρύα ατσαλένια ράβδο;
Ένα χαμόγελο από ένα πέπλο;
Νομίζεις πως μπορείς να ξεχωρίσεις;
Και σ’ έπιασαν να ξεπουλάς τους ήρωές σου για φαντάσματα;
Τις καυτές στάχτες για δέντρα;
Τον καυτό άνεμο για τη δροσερή αύρα;
Την ψυχρή άνεση για ψιλά;
Και αντάλλαξες έναν περίπατο με τον ηγετικό ρόλο μέσα σ’ ένα κελί;
Πόσο επιθυμώ, πόσο επιθυμώ να ήσουν εδώ.
Είμαστε απλά δυό χαμένες ψυχές που κολυμπάνε σε μια γυάλα για ψάρια, χρόνο με το χρόνο,
τρέχοντας πάνω στο ίδιο παλιό έδαφος.
Τι έχεις βρει; Τους ίδιους παλιούς φόβους.
Μακάρι να ήσουν εδώ.
Μήπως έχει κανένα τσέρυ λικέρ να ρίξω μέσα;
Peter Heerring αγαπητή!
![]()
Αν στα δεκαεννιά σου γράφεις αυτό και το πιστεύεις, γιατί πώς αλλιώς θα το έγραφες, τι ελπίδες έχεις; Τώρα το ξέρω. Καμμιά.
Να χτυπήσεις τη σπασμένη καμπάνα
να γεμίσεις το στέρφο πηγάδι με νερό
να λεφτερώσεις τις πεταλούδες
απ’ την κορνίζα της κάμαρής σου
και το περιστέρι με τη σπασμένη φτερούγα
που άφησε την τελευταία του πνοή
όταν το μάζεψες πέρσι το χειμώνα απ’ το παράθυρο του χιονιά
κι αυτό να λεφτερώσεις...
...για ριξε μια ματια και σε αυτό το αρθρακι ,ετσι πληροφοριακα... http://gr.omg.yahoo.com/news/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%...
Τις ειδήσεις τις διαβάζουμε με το εξής μάτι. Ποιός λέει τι δεν μας ενδιαφέρει. Όπως καθαρίζουμε τις φακές απ’ τα περιττά τους, έτσι κάνουμε και με τις ειδήσεις. Και για να γίνω συγκεκριμένη και σαφής. Δεν δίνω δυάρα τι είναι σήμερα η Διεθνής Αμνηστία και με ποιούς συνεργάζεται, όπως δεν έχει καμμιά σημασία με ποιούς δικτυώνεται κι από πού χρηματοδοτείται ένας κομματικός οργανισμός και μια οργάνωση τύπου Χρυσή Αυγή ή ό,τι άλλο άλλης ιδεολογικής φόρμας συγκρότησης. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός αυτό καθεαυτό. Κι εδώ έχουμε ένα σαφές και αδιαμφισβήτητο γεγονός. Άνθρωποι μετακινούνται για λόγους προφανείς. Πιο προφανείς δεν γίνεται ότι πρόκειται για λόγους που έχουν να κάνουν με την ζωτική επιβίωση. Κι αυτή είναι η νούμερο ένα αποδοχή.
Προχωρούμε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που επιλέγουν, καθόλου “τυχοδιωκτικά”, ως μοιάζει να φαίνεται, ν’ αφήσουν τον τόπο και τους δικούς τους, για να πάνε κάπου που ξέρουν ότι ίσως βρούν τρόπο επιβίωσης (εδώ δεν θα συζητήσω την δημιουργία πανάκειας για την Δυτική ευμάρεια και τα τοιαύτα), αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν παραφρόνησαν ξαφνικά κι άρχισαν να επιβιβάζονται σε φορτηγά και σαπιοκάραβα σαν αρουραίοι. ΔΕΙΤΕ ΤΟ επι τέλους. Έχουν σοβαρό λόγο να βάζουν τη ζωή τους απέναντι στο θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι ήδη εκεί. Τι τους νοιάζει πού και πώς. Η ελπίδα ότι μπορεί να τον γλυτώσουν είναι πιο ισχυρή. Κι αυτό είναι η δεύτερη αποδοχή.
Πάμε στην τρίτη αποδοχή. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι τυχαίνει να έρχονται πρώτα στη χώρα μας. Σταυροδρόμι γαρ η ωραία Ελλάς! Πύλη από τον έξω κόσμο προς τη Γηραιά Ήπειρο και το όραμα του κέρατου της Αμάλθειας. Ως τώρα κατάφερναν να φτάσουν εδώ. Δεν θα πω πώς και τι και γιατί έφταναν να σωριάζονται στο κέντρο της Αθήνας για παράδειγμα. Καλά φάγαμε (μα κι από που δεν φάγαμε γενικά για να μη φάμε κι απ’ αυτό;) απ’ αυτή την αμαρτωλή συναλλαγή που έκανε τη ζωή όλων μας άθλια. Κι εδώ έρχεται η τρίτη παραδοχή. ΔΕΝ παίξαμε σωστά το ρόλο μας. Για την ακρίβεια τον χέσαμε. Τον γράψαμε όπως κι όλους τους άλλους κοινωνικούς ρόλους στα κατάστιχα της επιβίωσης των γνωστών που συσσώρευσαν ό,τι και όπως μπορούσαν, συνεχίζουν να συσσωρεύουν κι αφήνουν τις μάζες να είναι μάζες κι όχι ΠΡΟΣΩΠΑ. Αδιαφορώ για το ποιός έπαιξε ποιόν ρόλο, γιατί αν δεν δω το γεγονός οι ρόλοι είναι απλά γκρίνια. Βλέπω το γεγονός. Το αναδεικνύω κι απαιτώ. ΑΠΑΙΤΩ δεν διεκδικώ. Να γίνουμε δίκαιοι, σκεφτόμενοι άνθρωποι. Να γίνουμε σεβάσμιοι σ’ αυτό που συμβαίνει με μέτρα και σταθμά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Οι έσχατοι των εσχάτων να είναι αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται τέτοια κατάληξη. Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ είναι αυτό που πρέπει να εξαφανίσουμε. Αυτός είναι ο στόχος. Δεν είμαι ευδαιμονίστρια. Θέλω όμως να ζω και να ζουν οι γύρω μου με αξιοπρέπεια. Κι αυτό έχει πάει στα σκουπίδια. Όχι μόνο έχει χαθεί, αλλά εδραιώνεται θεσμικά η κατοχύρωσή του.
Τελεία και μια πολύ μεγάλη ΠΑΥΛΑ._
Η φιλοσοφία αυτού του blog είναι εντελώς διαφορετική από άλλα νήματα γενικά. “Θέλει” κατά κάποιο τρόπο οι συμμετέχοντες να είναι ενεργοί με την αυτόνομη και δημιουργική τους δράση. Σε συνειρμό με τους γύρω συμμετέχοντες κάθε ένας απο μας θα πρέπει να θέσει εδώ τη δική του ΘΕΣΗ επέναντι ή δίπλα στων άλλων. Έτσι η γραφή που θέτει ερώτηση ή προτροπή εδώ δεν έχει θέση. Η ΘΕΣΗ έχει θέση. Θα φέρω παράδειγμα το πιο πάνω ποστ του Christopanagia. Με παραπέμπει προσωπικά να διαβάσω ένα άρθρο που διόλου σχέση δεν έχει με το πόστ μου που αναφέρεται. Η φιλοσοφία αυτού του blog θα ήθελε απ’ τον Cristopanagia να μπει στον κόπο να γράψει την προσωπική του θέση και φυσικά τα προσωπικά του αισθήματα, γιατί αυτό γράφουμε εδώ. Το δικό μου αίσθημα περί δικαίου έχει προσβληθεί με όσα άναφέρω εγώ. Ας αναφέρει κι εκείνος ΤΙ είναι αυτό που έχει προσβάλει ΠΟΙΟ δικό του αίσθημα...
Αυτό το blog λειτουργεί απ’ τον Αύγουστο έτσι, με βαθιά ειλικρίνεια σε βαθμό πρόκλησης μερικές φορές. Δεν θα αλλάξει τώρα. Μας τιμούν οι 15000 αναγνώσεις. Όσο γράφουμε εδώ οι λίγοι που γράφουμε, θα είμαστε συνεπείς και προσεκτικοί στο να γράφουμε πράγματα που θα μιλάνε στους γύρω μας για όσα μας καίνε πραγματικά.
Τα ειλικρινά μου σέβη σε όλους...