"Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" κατά την ποιητική έλαμψη του Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος κάποια ωραία πρωία εμπνεύστηκε από την ανάπτυξη του ποδηλάτου - το κεντρικό γρανάζι με τα δόντια που προκάλεσε την κίνηση προς την εμπειρίκια εκδρομή - εγώ ένα ωραίο απόγευμα από τη σαμπρέλα. Πειράζει; Μη με κατηγορήσετε γι΄ αυτό. Άλλοι φταίνε, αυτοί που προέκτειναν την έννοια της πνευματικότητας σε νέα πεδία αλλά ασφαλώς όχι ποδηλατικά. Γιατί όμως, τι έφταιξε το καημένο το ποδήλατο;
Στη μηχανική, πνευματικό καλείται ό,τι λειτουργεί με αέρα. Από αυτή την άποψη, το ποδήλατο είναι πνευματικό. Ρωτήστε τον πισινό σας τι θα τραβούσε αν το ποδήλατό σας δεν είχε σαμπρέλες. Έτσι κι αλλιώς και τώρα πολλά τραβάει, κι εδώ που τα λέμε κάτι ξέρει κι αυτός από πνευματικές λειτουργίες, αλλά αν έχετε ποτέ καβαλήσει Penny Farthing - εκείνο το αρχαίο είδος ποδηλάτου με τη μεγάλη ρόδα χωρίς ούτε ανάπτυξη ούτε σαμπρέλα - τότε σίγουρα ο πισινός σας θα ξέρει καλύτερα από σας τι πάει να πει μαρτύριο: ο δικός μου πάντως δεν άντεξε παραπάνω από μισή ώρα ψηλά σε εκείνο το πράγμα και εμμέσως πλην αμέσως μού συνέστησε ο δύσμοιρος να επανέλθω σε περισσότερο πνευματικές λύσεις. Η ιστορία του ποδηλάτου λένε ότι ξεκίνησε από τον εκρηκτικό Leonardo da Vinci που από το 1490 είχε συλλάβει το concept του ποδηλάτου, αλλά η πνευματική ιστορία του ποδηλάτου κρατάει από εκεί γύρω στο 1800 που ο John Boyd Dunlop τού έβαλε πνευματικά ελαστικά αντικαθιστώντας τα μέχρι τότε συμπαγή με εσωτερικές φουσκωτές σαμπρέλες για την απορρόφηση των κραδασμών.
Ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ δεν υπήρχα το 1800, άρχισα το ποδήλατο εδώ και λίγες δεκαετίες, αλλά αυτό το μυστήριο ακόμα δεν έχει λυθεί. Το μυστήριο ξαναχτύπησε αυτή την εβδομάδα. Αλλά ας παρουσιάσω τα γεγονότα, και από αυτά ο καθείς ας προτείνει τη δική του εξήγηση στο μυστήριο - αν έχει καμία. Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει... όλοι οι ποδηλάτες κάποτε το παθαίνουν.
Δευτέρα: το λάστιχο τρυπάει. Κανένα πρόβλημα, δεν είναι φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Η τρύπα είναι μικρή, χάνει λίγο, ξεφουσκώνει σε 3-4 ώρες. Φουσκώνω με την τρόμπα, κάνω τις δουλειές μου, και όταν επιστρέψω σπίτι με την ησυχία μου θα το κολλήσω. Έτσι και γίνεται το απόγευμα, βγάζω τη σαμπρέλα, τρύπα δεν βρίσκω, ξαναψάχνω, ξαναψάχνω, βάζω σε νερό, ζουλάω ξαναζουλάω, ελέγχω βαλβίδα, τρύπα πουθενά. Ελέγχω και το εξωτερικό λάστιχο, καρφίτσα ή άλλο μυτερό εμπόδιο τίποτα. Ξαναφοράω, φουσκώνω, φεύγω. Σε 3 ώρες πάλι ξεφούσκωτο το λάστιχο.
Τρίτη: η ιστορία επαναλβάνεται. Ψάξιμο σαμπρέλας και λάστιχου με την απόλυτη επιμέλεια. Τρύπα πουθενά. Φοράω. Σε 3 ώρες ξεφούσκωτο.
Τετάρτη: η ιστορία σήμερα δεν επαλαμβάνεται. (Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις φυσικά δε χολοσκάω, καθώς το κόστος της λύσης του προβλήματος ισούται ακριβώς με 2 ευρώ όσο δηλ. το κόστος μια καινούργιας σαμπρέλας, απλά τώρα να βρε παιδί... μιλάμε για το μυστήριο.) Με εμφανή διάθεση για παιχνίδι, λύνω ρόδα, βγάζω το εξωτερικό λάστιχο, το αντικαθιστώ και ξαναμοντάρω με άλλο εξωτερικό λάστιχο... ό-μως... με την ί-δια σα-μπρέ-λα. Φουσκώνω και συνεχίζω.
Θέλετε να μάθετε τι συνέβη; Από τότε το λάστιχο δεν έχει ξεφουσκώσει. (Και νά ΄τανε η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια.)
Ακούω απόψεις. Προειδοποίηση: κάθε θεωρία θρησκευτικού τύπου (επειδή είσαι αμαρτωλός ο θεός σε τιμωρεί), μεταφυσικού τύπου (επειδή κρύφτηκε κατά λάθος ένα διαολάκι μέσα στη σαμπρέλα όταν τη φτιάχνανε στο εργοστάσιο), αστρολογικού τύπου (επειδή ο Άρης διέρχεται από τον τρίτο οίκο του ωροσκοπίου σου σε τρίγωνο με τα βυζιά της Ανδρομέδας και σε τετράγωνο με τα αχαμνά του Ωρίωνα) και τα όμοια θα παταχθεί αρκούντως και με τη μέγιστη σφοδρότητα.
Στη σαμπρέλα υπάρχουν δύο μέρη: ο θάλαμος που δέχεται και κρατάει τον αέρα και η ανεπίστροφη βαλβίδα. Εφόσον έψαξες με επιμέλεια και δεν βρήκες την οποιαδήποτε τρύπα στο θάλαμο, μένει η βαλβίδα. Πολύ πιθανό η βαλβίδα αυτή να είναι ελαττωματική στη λειτουργία της υπό συνθήκες. Δηλαδή όταν την είχες στα χέρια σου και την εξέταζες δεν παρουσίαζε κανενα πρόβλημα. Όταν όμως ο θάλαμος βρισκόταν πάνω στη ρόδα και άρα δεχόταν μεγαλύτερη πίεση, τότε η βαλβίδα άφηνε τον αέρα να βγαίνει μέσω αυτής σε μικρές ποσότητες ανά περιστροφή της ρόδας, καθώς επίσης και όταν το ποδήλατο ήταν σταθμευμένο και ασκούσε πίεση με το έστω και μικρό βάρος του. Η λειτουργία της ανεπιστροφής πρέπει να είναι (όπως προείπα υπό συνθήκες) προβληματική.
Νομίζω ότι οι συλλογισμοί μου έχουν λογική βάση :-)
Και τώρα μια πιό ουσιαστική προσέγγιση. Έπαψε ο έρωτάς τους! Εννοώ της σαμπρέλλας και του λάστιχου. Χωρίς εκκρηκτικές σκηνές. Έτσι απλά. Είναι φανερό ότι πολύ διακριτικά κατάφεραν να σου δώσουν να καταλάβεις ότι έπρεπε να χωρίσουν...Διακριτικά γιατί κάθε φορά σ'άφηναν να κάνεις τις δουλειές σου... Βλέπω μια συγκινητική αβρότητα στην όλη ιστορία...Γοητευμένη...
Αχ αυτή η θηλυκή ευαισθησία. Που δεν βλέπει, για την ακρίβεια, διαβλέπει, η πλέον ουσιαστική ευαισθησία. Ποτέ μου δεν θα καταλάβω ποιο ακριβώς είναι το ερωτεύσιμο στοιχείο σε σας. Ίσως μοιάζω στο λάστιχο, δεν ξέρω. ;-)
Να μην καταλάβεις. Κι ούτε να επιχειρήσεις. Πάει μετά περίπατο η μαγεία, που η απόλαυσή της είναι και το ζητούμενο και που διαφέρει χασματικά από τον έναν στον άλλον, την μία στην άλλη, ακόμα και ανάμεσα στις σαμπρέλλες και τα λάστιχα...Έρεβος, φίλε μου! Πάρε το φαναράκι σου και περιπάτει. Απλά περιπάτει.
Παίρνω το ποδηλατάκι μου και πορεύομαι. Πάνω του έχω και το φαναράκι. Και η τρύπια σαμπρέλα κι αυτή στη θέση της.
στην πεζή πραγματικότητα. Η τρύπα στη σαμπρέλα είναι τόσο μικρή που χάνει τον αέρα σε τρείς- τέσερεις ώρες όταν η πίεση του αέρα είναι 50psi. Όταν δοκιμάζεις με τη σαμπρέλα στο χέρι και πίεση 2 psi, ΔΕΝ χάνει !
Όσο για το ότι δεν χάνει πιά (σύντομα θα ξαναρχίσει) θα το απέδιδα σε καλύτερη εφαρμογή του εσωτερικού του ελαστικού με τη σαμπρέλα.
Και η δική σου προσγείωση και του automation φυσικά και είναι λογικές και πραγματικές. Κάπως έτσι επιτάσσει η λογική να είναι τα πράγματα. Έλα όμως που κανείς ποτέ δεν απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον, ίσα-ίσα έχουμε ενδείξεις για το αντίθετο.
Η πραγματικότητα είναι πεζή όταν έτσι τη βλέπεις. Με αυτό το κείμενο (πνευματικής εμπνεύσεως καθότι μού κατέβηκε στην καθιερωμένη ποδηλατάδα στα κτήματα με τις πορτοκαλιές ενώ το μυρωδάτο αγέρι από τα ξινά και τη θάλασσα μου ξεσήκωνε το πρόσωπο) αποπειράθηκα να υποδείξω ότι ακόμα και το πιο πεζό γεγονός (μια τρύπα μιας σαμπρέλας) μπορεί να είναι πραγματικό αλλά όχι "πεζό". Υπάρχουν υποψίες ότι η απλότητα του ποδηλάτου μπορεί να συμβάλει σε αυτό :-)
Το ευχάριστο είναι να διαπιστώνεις τις διαφορετικές οπτικές των άλλων.
Να υποθέσω ότι το 50psi είναι το 'πνεύμα'μιας τραυματισμένης σαμπρέλλας κι ότι γενικά το πνεύμα του ποδηλάτου παίζει και είναι σχετικό από σαμπρέλλα σε σαμπρέλλα σε συνθήκες απόλυτης υγείας;
Το προηγούμενο ποδήλατό μου ας πούμε είχε μια πνευματικότητα των 75psi και το τωρινό γύρω στα 60.
Αλλάζω θέμα φαινομενικά, αλλά πάλι στα ίδια τα λόγια μου ερχόμαστε, strouf (τα περί χαμένου έρωτος δηλαδή των εις σάρκαν μίαν σαμπρέλλας και λάστιχου).
Αν 50psi είναι μια μέση αντιμετώπιση του προβλήματος τότε έχει να κάνει με το ΜΗ 'ζόρισμα' της τραυματισμένης σαμπρέλλας; Δεν θα αντέξει παραπάνω η κακομοίρα; Και ίσως η τρύπα γίνει χειρότερη και η ζημιά οριστική;
Με 50 όμως και 'πληγωμένη' την κυρά σαμπρέλλα δεν στουκάρουμε και δεν χοροπηδάμε σε πεζοδρόμια, σκάλες κλπ... έτσι δεν είναι; Δηλαδή σκληρή καταπόνηση;
Ίσα-Ίσα να κάνουμε τις δουλίτσες μας στο ίσωμα και σεμνά. Φώτισέ μας μεταξύ ψυχαναλυτικής μεταφοράς και πραγματικότητας για τον βαθμό πνευματικότητας του ποδηλάτου (πόσα psi) σ'αυτές τις λεπτές περιπτώσεις...
Από κει και πέρα, τα νούμερα ας τα βρουν μόνοι τους οι ερωτευμένοι. ;-)
Royaloak, ο καθένας ό,τι θέλει μπορεί να σκεφτεί, αλλά αυτή η προβολή παραήταν. Είναι σαφές ότι η σαμπρέλλα με το προηγούμενο λάστιχο (παρεμπιπτόντως λάστιχα χρησιμοποιούμε και στο σεξ και μάλιστα για σιγουριά φροντίζουμε να μην είναι ληγμένα ή τρύπια) είχε βαρεθεί τη ζωή της τόσο που κυριαρχήθηκε από το ένστικτο του θανάτου. Με τη νέα αγάπη μπορεί να ξεπέρασε για λίγο το ένστικτο αυτό αλλά μέλλον (ψυχικό) δεν βλέπω.
Άλλη Ελλάδα: σούταρε την τρελή σαμπρέλλα για χατήρι λογικής (περίμενε μήπως με την κρίση κάνουν εκπτώσεις και γλυτώσεις κανένα λεπτό). Στο κάτω κάτω αυτοματισμός είναι αυτός: ξεφούσκωσε - έσκασε - άλλαξε.
Αν όμως θες εμπλουτισμό, οι συνεδρίες (όχι ψυχαναλυτικές) με το πνεύμα της σαμπρέλλας να κουνάει γράμματα και να εκφράζεται για την οδήγησή σου ίσως σε ενθουσιάσει (σκέψου να κατακρίνει τις διαδρομές σου ή, ακόμα χειρότερα, τις Εμπειρίκιες εκδρομές σου)
Φίλε μου πέτυχες διάνα...αν και με τα λάστιχα γενικά ποτέ δεν βρήκα άκρη... Η ορατότητα του θανάτου πάντως ενέχει μια μεθυστική, λυτρωτική ελευθερία, που κάνει τη ζωή βαθιά ουσιαστική και γεμάτη, διώχνει το φόβο...
Σκέψου πόσο ανιαρή κι εγωκεντρική είναι η πεποίθηση της αιωνιότητας, το ηλίθιο αίσθημα ότι θάμαστε εκεί για πάντα. Αυτό φταίει για όλα...
Αμ τέτοια θέλω. Βάσει του κανόνος του εμπλουτισμού (και όχι πλουτισμού) ακόμα την ίδια σαμπρέλα έχω! Και ξέρεις κάτι, ακόμα τίγκα είναι η άτιμη! Δεν έχει ξεφουσκώσει ούτε 1psi το άτιμο. Άντε βρες εξήγηση λογική...
Αφού σταμάτησε να χάνει, είναι η βαρβίδα που φταίει. Αυτή έχει ένα λαστιχένιο δαχτυλίδι στο κάτω μέρος,που η πίεση του αέρα το πιέζει στο κύριο σώμα της και σφραγίζει. Πολλές φορές λόγω σκουπιδακίων ή οξείδωσης του μεταλικού άξονα της, αδυνατεί να σφραγίσει ικανοποιητικά.
Αν υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει την σημασία των λέξεων "βαρβίδα" και "σκουπιδακίων", να μου τηλεφωνήσει να του εξηγήσω...
Καλή προσπάθεια, βάρδε μου. Όχι τίποτ΄ άλλο, αλλά να μη μας παρεξηγήσουν μερικοί. Εντάξει το παιχνίδι παιχνίδι, αλλά η λογική δεν θα πεθάνει νωρίτερα πριν από τον παράλογο κόσμο μας. (Ενδιαφέρουσα προσέγγιση κι αυτή, έτσι Royaloak;) :-Ρ
Πού το έσυρες το κορίτσι (τη σαμπρέλλα δηλαδή) και γέμισε σκουπιδάκια η κατά strouf βαρβίδα της; Στα απάτητα βουνά και τα λαγκάδια που την τρέχεις! Αχ, βρε i.alli.ellatha τι να κάνει η κακομοίρα και η βαρβίδα της συνέχεια εκεί πάνω! Και θες να κάνεις και τα ψώνια σου! Ε, μα!!! με το ίδιο λάστιχο, φίλε μου; Θέλει και η σαμπρέλα την ανανέωσή της...Είδε καινούργιο λάστιχο και ηρέμησε. Σκουπιδάκια σου λέει μετά!