Whole Lotta Rosie

Ανάποδα στη Β. Σοφίας ο ένας, ανάποδα στη Συγγρού ο άλλος, αμάν ρε παιδιά! Μου σπάσατε τα ούμπαλα ρε φλώροι! Τη ζωή μας που πάει ανάποδα τα τελευταία 300 χρόνια δεν τη βλέπετε? Η ερμηνεία του ΚΟΚ μας μάρανε…

Αλλά το αντιπαρέρχομαι σουζαριστός γιατί ενώ κατά βάθος είμαι κάθαρμα, κατά πάτο είμαι ευγενής και μπον βιβέρ κοσμοπολίτης, αλλά δεν το αφήνω να βγει ολότελα λόγω μετριοφροσύνης που εσάς σας λείπει, γι’ αυτό και προχτές έγινα τελείως όμως χάλια κι αποφάσισα να πάρω τη ψυχή μου μες το καταχείμωνο αγκαλιά και να γυρίσω ανάποδα -αλλά από τα πεζοδρόμια- σπίτι, μιας και αναδευόντουσαν κανα δυό ντουζίνες μπύρες στα έγκατα του ταλαιπωρημένου μου στομάχου.

Ανάποδα λοιπόν βρέθηκα στη σόλωνος να την ανεβαίνω πολύ αργά γιατί γαμωανηφόριζε και τα οχτάρια μου έπρεπε να είναι απαλά και τέλεια, άλλως θα αντιμετώπιζα το κρύο ή/και το συνήθως κατουρημένο -από τα βρωμόσκυλα που αγαπώ- πεζοδρόμιο. Μα ακριβώς λίγο πιο μπροστά, στο ίδιο λερωμένο γαμωπεζοδρόμιο, την είδα μόνη να νταραβερίζεται με όποιο αυτοκίνητο σταματούσε μπροστά της.

Το αυτοκίνητο δεν κάθισε πολύ, έκλεισε το παράθυρο κι έφυγε βιαστικό. Εγώ από την άλλη έκοψα τον ήδη αργό ρυθμό μου αντανακλαστικά (εδώ λέω ψέμματα, ενσυνείδητα έκοψα), επειδή μάλλον ήθελα να την παρατηρήσω διακριτικά την ώρα που περνούσα (δηλαδή εννοώ πως ήταν ωραία γκόμενα και θέλησα να κοζάρω).

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως η πορνεία ανθεί κι υπάρχουν πολλοί κοινωνικοί λόγοι που θα χρειαζόμουν πολλά σεντόνια ανάλυσης αλλά ένας που μόλις συνειδητοποίησα ήταν τα… αυτοκίνητα! Αν για παράδειγμα είχαμε όλοι από ένα ποδήλατο σίγουρα θα υπήρχε πρόβλημα. Ούτε παράθυρο να κατεβάσεις θα μπορούσες, ούτε ένα στα γρήγορα σε κάποιο πάρκινγκ, ίσως τελικά να μην υπήρχε πορνεία στο δρόμο παρά μόνο στα «σπίτια». Και στα κωλάδικα βέβαια.

Παρατηρώντας τη διακριτικά οφείλω να ομολογήσω πως εκείνη φαινόταν περισσότερο αξιοπρεπής από μένα. Ούτε οχτάρια έγραφε, ούτε οι μασχάλες της μύριζαν Guinness, χώρια που ήταν και όμορφη. Κι ήταν μάλλον και περισσότερο φωτεινή από το μαύρο ζωντανό οχτάρι που την πλησίαζε. Φαντάζομαι πως βρήκε και κάπως αστείο το σκηνικό, γι’ αυτό άλλωστε και με σταμάτησε με νάζι τείνοντάς μου ένα λεπτό τσιγάρο.

Κανονικά επιβάλλεται λόγω ιδεολογίας να έχω πάνω μου ένα σούπερ ασημένιο ζίππο με κάποιο φαντεζί λογότυπο αλλά το μόνο που αντέτεινα –αφού πέρασαν μερικά νευρικά και αγχωμένα δευτερόλεπτα επισταμένου ψαξίματος στις 12 τσέπες του στρατιωτικού μου μπουφάν- ήταν ένας έντονα τριμμένος και βαριά μεταχειρισμένος μικρός αναπτήρας hondos center που την έκανε να βάλει τα γέλια, κάπου ανάμεσα στις τέσσερις και πέντε λίγο πριν το ξημέρωμα.

- Ξέχασα τον «καλό» σπίτι, είπα -με νόημα.
- Δεν αμφιβάλλω καθόλου!, τόνισε -με νόημα.

Ακολούθησαν ακόμη δυό τρία δεύτερα αμηχανίας από εκείνα που χρειάζονται οι άνθρωποι για να δείξουν πως έχουν κάτι να πουν αλλά στην πραγματικότητα δείχνουν πως θέλουν απλά να δείξουν πως έχουν κάτι να πουν. Αμέσως μετά, είτε μπερδεύουν τα λόγια τους, είτε λένε κάτι που τίποτα δεν σημαίνει αλλά χρησιμεύει να στο ξεκινήσει μια στοιχειώδης κουβέντα:

- Πήγε καλά?
- Εντάξει για σήμερα.
- Ο τελευταίος πάντως δεν έδειξε πρόθυμος.
- Ευτυχώς λοιπόν που ήταν ο τελευταίος!

Το έντονο βάψιμό της έκρυβε καλά τους μαύρους κύκλους σε αντίθεση με το δικό μου που τους τόνιζε σε κάθε ευκαιρία. Προσπάθησα να κοζάρω στα μάτια της αλλά για κάποιο περίεργο λόγο μου ήταν αδύνατον να εστιάσω στις κόρες της, έμενα μόνο στο πρόσωπό της που μου φάνηκε υπερβολικά και όμορφα φωτεινό. Από την άλλη επιμένω πως εγώ παραήμουν χάλια!

- Μήπως είσαι λίγο χάλια?
- Μόλις πιω δυό γουλιές καφέ θα βρω την ισορροπία μου.
- Ακούγεται εύκολο.
- Δε πιάνει πάντα!
- Να κεράσω?
- Που?
- Έβερεστ?

Λίγο μετά καθόμασταν παρέα πίνοντας καφεδάκι με τους λαϊκούς παραδίπλα και το ποδήλατο στη μέση. Με ρώταγε για τα ποδήλατα χαζεύοντας το δικό μου. Ίσως κι αυτή να αγόραζε ένα την άνοιξη, της άρεσε η αθωότητα κι η απλότητα του βγαίνεις μ’ αυτά στο δρόμο, να κάνεις καμιά βόλτα ανέμελη στο χρόνο. Είναι η ρομαντική πλευρά του ποδηλάτου αλλά εκείνη την ώρα μ' άρεσε και δεν ήθελα να το χαλάσω.

...

Τώρα κοίτα να δεις, κανονικά τα ρομαντικά μυθιστορήματα τελειώνουν με τρελό έρωτα που με τη σειρά του τελειώνει με κάποιο γάμο όπου υπάρχει η ηθική και η αγάπη εξαγνίζει το παρελθόν. Ο πρίγκηπας θα σώσει την μικρή σταχτοπούτα από το βούρκο αλλά αφενός μου τη σπάνε οι πρίγκηπες και αφετέρου μ’ αρέσει ιδιαίτερα ο βούρκος σαν αγνό χεβυμεταλάδικο γουρούνι που είμαι και συχνά κυλιέμαι.

Από την άλλη, στις ωραίες σύγχρονες ιστορίες της σύγχρονης απελευθερωμένης κοινωνίας μας, η νύχτα τελειώνει στο κρεβάτι όπου μετά το ηρωικό πήδημα κλείνεις τα μάτια περήφανος, επιβεβαιώνοντας το κοινωνικό σου φύλο. Την επόμενη λες πόσο μάγκας είσαι που την βόλεψες τη μικρή πόρνη και μάλιστα τσάμπα, γιατί είσαι ο μεγάλος πηδήκουλας του ντουνιά.

Κι επειδή τίποτα από αυτά αλλά και όλα όσα η αρρωστημένη μου φαντασία ζωγράφιζε στον εικονικό της καμβά εκείνες τις λίγες στιγμές δεν έγινε, ήρθε –κάπως ξαφνικά- αυτή η κωλοανατολή που κάνει τις νύχτες να τελειώνουνε και σβήνει τα παραμύθια σαν τις λάμπες του δρόμου, έτσι στα ξαφνικά και οι μαύροι κύκλοι μου γίναν ακόμα πιο μεγάλοι, περίπου σαν σκοτεινές τρύπες του γκολφ, ενώ η δική της ματιά θόλωνε με την ώρα και τα βλέφαρά της έκλειναν σιγά σιγά, δίνοντάς της την ψευδή εικόνα σχιστομάτας στα δικά μου σούπερ μεγάλα μαύρα μάτια.

Λίγη ώρα μετά ήμουνα σπίτι μόνος μου και μούτζωνα τον εαυτό μου που δεν τόλμησα να ζητήσω ένα τηλέφωνο. Αλλά γ@μώ τη κοινωνία μου μέσα, δεν μου πήγαινε να κάνω αυτό που περίμενε να κάνω παρόλο που μάλλον αυτό θα ήθελα να κάνω αλλά ένιωθα καλά που δεν το έκανα αλλά τότε γιατί ένιωσα έτσι, ακόμα να το καταλάβω. Κατάλαβα όμως πως εκείνη την νύχτα έγινα πολύ χάλια αλλά στο τέλος ένιωθα να χαμογελώ πριν κοιμηθώ.

Δεν έμαθα τ' όνομά της ούτε έτυχε να ξαναβρεθούμε ποτέ...