Καλησπέρα, μόλις μάθαμε ότι οι υπηρεσίες Ελβετίας είναι έτοιμοι για να δώσουν πληροφορίες για τα δισεκατομμύρια παρκαρισμένα από παμπλούσιους Έλληνες· όμως η Ελλάδα δε έκανε τον κόπο να ρωτήσει.
Τι έγινε; Με τη λογική γερμανόπουλας, θα ήταν δυνατό να σωθεί η Ελλάδα με τα πλούτη...
Δεν καταλαβαίνω γιατί δε γίνεται.
Σας εύχομαι όλα τα καλά 
Το πίσω λάστιχο μου άρχισε να “ξεσκονίζει” και συνειδητοποίησα ότι είχα μπει στη στροφή, με πάρα πολλά χιλιόμετρα για τα πολυκαιρισμένα μου λάστιχα. Άνοιξα λίγο την γωνία μου, ίσιωσα λίγο το σκελετό και την έβγαλα καθαρή.
Πέρασα το επόμενο φανάρι, την στιγμή ακριβώς που άλλαζε από πορτοκαλί σε κόκκινο και επιτάχυνα όσο μπορούσα για να προλάβω να βγω από την μεγάλη διασταύρωση πριν ξεκινήσουν τα αυτοκίνητα στους άλλους δρόμους.
Σηκώθηκα ορθοπεταλιά για να βγάλω με 25 χλμ/ώρα την ανηφόρα. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, αλλά δεν είχα τον χρόνο να κόψω τώρα, απλά επιτάχυνα....
Έκανα πετάλι ακόμα και στην κατηφόρα, και άρχισα να προσπερνάω ακόμα και τα αυτοκίνητα που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα μιας και ο δρόμος δεν είχε πολύ κίνηση.
Λαχανιασμένος ανακάλυψα ότι έφτασα ακριβώς στην ώρα... ο ταχυδρόμος είχε ήδη πατήσει το κουδούνι.
“Γεια σου, κυρ Λευτέρη” του φώναξα.
“Καλημέρα” μου απάντησε.
“Δώστα σε μένα θα ανέβω πάνω” του είπα αφού είχα πια πλησιάσει.
Έβγαλε από το τσαντάκι του 2 πενηντάευρα και μου τα έδωσε.
“Ευχαριστώ” του είπα. Και έκλεισα την πόρτα.
Έβγαλα το πορτοφόλι μου και πήρα από μέσα άλλα 6 πενηντάευρα, πόνεσα λίγο, αλλά τι να κάνω... Τα ανακάτεψα με τα άλλα 2....
Μπήκα μέσα, “Έλα μάνα, σου ανέβασα την σύνταξη....”
Υ.Γ.1: Αφιερωμένο στη μάνα και τον πατέρα μου που βλέπουν τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται.
Υ.Γ.2: Για όποιον δεν έχει δει την ταινία ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο Goodbye Lenin, εξαιρετική ταινία, αξίζει να τη δείτε.
Goodbye Lenin (Αντίο Λένιν)
Έτος Παραγωγής:2003
Διάρκεια:95 λεπτά
ΠΑΡΑΓΩΓΗ:Γερμανίας
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Wolfgang Becker
Ομολογώ πως γράφω τούτο το κείμενο συναισθηματικά φορτισμένος.
Βλέπετε έφτασε και σε μένα η «έκτακτη εισφορά». Ήδη τα βγάζω πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά.
Δεν κρύβω πως το εγχείρημα που ανέφερα σε άλλο σημείο του φόρουμ περί της μετάβασής μου στη δουλειά με το ποδήλατο είχε και ως ένα από τα σημεία εκκίνησης το «ας γλυτώσω το 2,80 που κοστίζει το πήγαινε-έλα με το τραίνο». Ακόμα και ένα τόσο μικρό ποσό σκέφτομαι αν θέλω ή μπορώ να το δώσω ή όχι.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που το Κράτος (εν κράτει) μου ζητά να του αποδώσω ένα ποσό που σε καμία περίπτωση δεν έχω, το ίδιο καθυστερεί από τον περασμένο Μάρτιο να μου δώσει αυτά που μου χρωστάει για υπηρεσίες που του έχω προσφέρει. Οι υπηρεσίες αυτές αφορούν διδακτικό έργο ως ωρομίσθιου στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Λοιπόν κύριοι κρατούντες και ποτέ οι ίδιοι υποφέροντες, έχω να σας πω τα εξής:
Νοιώθω περήφανος για το έργο που προσέφερα στους φοιτητές μου. Για την αγάπη και την τιμή που μου έδειξαν. Για την κοπελίτσα αυτή που ήρθε τρέχοντας να με βρει γεμάτη από χαρά για να μου πει «κύριε, με τη βοήθεια και την έμπνευση που μας δώσατε έγραψα 8,5 στη θεωρία, σας ευχαριστώ πολύ». Νοιώθω ότι «μάτωσα» μέσα στην αίθουσα κύριοι για να προσφέρω ΕΡΓΟ και αυτό το έργο το αμοίβετε με 500 ψωροευρώ το μήνα καθυστερημένα επί μήνες και ταυτόχρονα μου ζητάτε να σας δώσω κι άλλα. Φυσικά δεν έχω άλλη επιλογή πέρα από την καταβολή των επί πλέον χρημάτων που μου ζητάτε.
Μπορώ όμως ταυτόχρονα να εκφράσω την αγανάκτησή μου. Την πίκρα μου. Τη στενοχώρια μου. Τη λύπη μου για τα όνειρα που μοιάζουν χαμένα. Όνειρα που κάναμε ως αφελείς που ήμασταν.
Ελπίζω κύριοι πως το επόμενο «μέτρο» που θα πάρετε να μην είναι η υποχρεωτική κατανάλωση της βενζίνης ώστε να μην χάνετε έσοδα από το φόρο της κατανάλωσής της. Ελπίζω πως θα με αφήσετε να κινούμαι με το ποδήλατό μου.
(work in progress, δεν είναι έτοιμο ακόμα, απλά θεώρησα ότι έχει μια αξία όσο είναι σχετικά επίκαιρο)
Πλησιάζει η ώρα, και τώρα, αντί να είμαι όλος στο παρόν, για κάποιον περίεργο λόγο, με έχει πιάσει η νοσταλγία και τριγυρίζω το κουβάρι στο κεφάλι μου. Ψάχνοντας για μια άκρη στο νήμα, ψάχνοντας την αρχή, ίσως είναι απλώς η ζωή μου που περνάει μπροστά από τα μάτια μου σαν ένα περίεργο είδος σινεμά. Έχει κανένας ποπ-κορν; Ίσως φταίει ότι φοβάμαι λίγο... Σε λίγο όλα θα παίζονται... Πλησιάζει η ώρα 0
Ίσως...
Ίσως να φταίει που μεγάλωσα τη δεκαετία του '70. Δεν ξέρω... Ίσως το ότι πρόλαβα να αναπνεύσω λίγο από τον επαναστατικό άνεμο που έπνεε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές των 70, ήμουν άλλωστε παιδί του 1968. Πάντα αισθανόμουν μια υπερηφάνεια για αυτό, κι ας μου ήταν δύσκολο να την εξηγήσω.
Ίσως το ότι μεγάλωσα βλέποντας Ντιουκς (The Dukes of Hazzard), αν το καλοσκεφτώ, μετά από τόσα χρόνια, μια απλοϊκή σειρά, απλά ήταν εκπληκτικό το πόσα πράγματα είχε πιάσει σωστά. Οι καλοί ήταν οι παράνομοι, ο κακός ο Δήμαρχος και ο Σερίφης το τσιράκι του. Ήταν ακόμα τα χρόνια πρωτού, οι χρηματοδοτήσεις από το πεντάγωνο, τη CIA και δεν ξέρω ακόμα ποιες άλλες ύποπτες πηγές αρχίσουν να καθορίζουν την ατζέντα του τι προβάλλεται και τι όχι, ακόμα πιο βασικά, τι γυρίζεται και τι όχι. Ήταν τότε που οι φτηνές αμερικάνικες παραγωγές κατέκλυσαν το σύμπαν (ναι ένας λόγος που ήταν φτηνές ήταν το γεγονός της μεγάλης εσωτερικής αγοράς, έβγαζαν ήδη αρκετά λεφτά προτού ξεκινήσουν να τις πουλάνε έξω, αλλά δεν ήταν ο μόνος, αν πλήρωναν όλες τις σκηνές με τα πολεμικά ελικόπτερα και τα αεροπλάνα, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγάλουν τα λεφτά τους).