Ποτέ δεν μιλάω για τη δουλειά μου. Η εχεμύθεια άλλωστε είναι ένα σημαντικό της στοιχείο. Όμως εκείνη τη μοναδική φορά ένιωσα να σημαδεύτηκα, να άλλαξα και ποτέ δεν σταμάτησε να με στοιχειώνει, αν κι έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από τότε... Έτσι, κάθε φορά που γεμίζει ακόμα ένας χρόνος, παίρνω μια μπουκάλα ακριβό σκωτζέζικο μαλτ και ξαναζω εκείνες τις στιγμές λεπτό προς λεπτό...
Παπούτσια παίρνω σπάνια. Αυτά τα πήρα πριν 3 χρόνια από το ebay και τα φοράω σχεδόν κάθε μέρα από τότε. Αν εξαιρέσουμε ένα ζευγάρι πέδιλα για τη παραλία, αυτά είναι τα μόνα παπούτσια που φορώ. Έχω και κανά δυό άλλα παλιά ζευγάρια, που με την σειρά τους ήταν τα αντίστοιχα βασικά παπούτσια πριν πάρω αυτά, τα οποία έχουν ήδη ψιλοχαλάσει, γι’ αυτό άλλωστε τα αντικατέστησα. Τώρα αρχίζουν να χαλάνε κι αυτά. Ξεκολλάνε αργά αλλά σταθερά. Θα με βγάλουν για κανα δυό μήνες πιστεύω αλλά μετά θα χαλάσουν τελείως. Δυστυχώς δεν έχω να τα αντικαταστήσω. Αν χαλάσουν θα χρησιμοποιήσω τα παλιά -και ήδη χαλασμένα- για να “περάσω” όπως όπως, δηλαδή να περάσει ο χρόνος και βλέπουμε.
Καταρχήν φίλε Eaglos, η Molly είναι τσουλάκι γουοναμπή και καθόλου μα καθόλου “κυρία” μιας και αρέσκεται στο να “τσουλάει” παντού. Οι λοιποί βέβαια ψάρακλες είδατε τον τίτλο και μπουκάρατε ως συνήθως, αυτό δηλαδή που μ’ αρέσει να κάνω κι εγώ, ρε λες τελικά να μας ενώνουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν?
Άντε, αράχτε λοιπόν, ψήστε κανά καφέ, ανοίχτε καμιά μπύρα, κλείστε τη τιβι κι ετοιμαστείτε για το “πόδι του κόρακα” παρτ-τού που θα έπρεπε να προσθέσω κι ένα -ζα μιας και το φτιαξα σε μπλογκ κι έτσι θα μάθετε τη συνέχεια της ιστορίας διανθίζοντάς το με πλούσιο φωτορεπορτάζ για να σας τσιγκλίσω...
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί νιώθω όμορφα σήμερα και τείνω στο συμπέρασμα πως μάλλον είναι επειδή χτες Κυριακή ήπια μόνο δυο τσιγκινοκούτια μπύρες ενώ απέκτησα μαυρισματάκι σένιο από το μπράτσο ως τον καρπό πάνω στη Χάρλευ. Αν και όλες αυτές τις μέρες μου την είχε "σπάσει" αυτή η μιζερομουρμούρα με το φεστιβάλ της Κερατέας, μιας και ξαφνικά βάλθηκαν όλες οι πολιτίκαλυ κορέκτ Κασσάνδρες να μου υπενθυμίζουν πως είναι «κακό» να δηλώνεις αλληλέγγυος με την τοπική κοινωνία.
Εντάξει ρε παιδιά, για τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ σκουπίδια έλαβα μέρος, γιατί δεν θέλω να μου τα πηγαίνουν στη Κερατέα. Ούτε στα Λιόσια θέλω. Εγώ θέλω να φτιάξουνε κλίβανους στα σχολεία της κάθε γειτονιάς και να τα καίνε οι μαθητές, οι οποίοι θα αποφοιτούν ρακοσυλλέκτες. Να κάνουνε τα κ@λόπαιδα τίποτα χρήσιμο γιατί όλο στις καταλήψεις είναι κι οι έρμοι οι φορολογούμενοι δεν αντέχουν να πληρώνουν! Να συνεχίσω τώρα που πρότεινα μια εναλλακτική λύση?
Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο Σύνταγμα περιτριγυρισμένος μ’ ένα κάρο ΡΕΜΑΛΙΑ που περίμεναν υπομονετικά να πάει 11 και τέταρτο για να ξεκινήσουμε να ψηνόμαστε στον ανοιξιάτικο ήλιο, τραβώντας εκεί στον ελληνικό Νότο, να δούμε αν πράγματι υπάρχουν ακόμα αυτοί οι υβριδικοί Αρβανιτο-Γαλάτες, που συνεχίζουν να τσιγκλάνε τις κοιμισμένες μας συνειδήσεις εδώ και κάμποσους μήνες.
